ตัวกรองผลการค้นหา
ฝอยทอง
หมายถึงน. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยไข่แดงผสมไข่นํ้าค้างเล็กน้อย ใส่กรวยโรยเป็นเส้นเล็ก ๆ ในนํ้าเชื่อมเดือด ๆ แล้วจับเป็นแพ, ลักษณนามว่า แพ; ชื่อดอกไม้ไฟชนิดหนึ่งคล้ายไฟพะเนียง.
บ่างช่างยุ
หมายถึง(สำ) น. คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.
ประวาล
หมายถึง[ปฺระวาน] น. หน่อหรือแขนงต้นไม้ที่แตกออก. (ส.).
ปีนเกลียว
หมายถึงว. มีความเห็นไม่ลงรอยกัน, ขัดแย้งกัน, แตกพวกหรือไม่ถูกกัน.
วิภาษ
หมายถึงก. พูดแตกต่าง, พูดแย้ง. (ส. วิ + ภาษฺ).
แกลบ
หมายถึง[แกฺลบ] น. เปลือกข้าวที่สีหรือตำแตกออกจากเมล็ดข้าว.
กระเจอะกระเจิง,กระเจิดกระเจิง
หมายถึงว. แตกหมู่เพ่นพ่านไป, เตลิดไป, เช่น เฒ่าก็เที่ยวสัญจรกระเจอะกระเจิง. (ม. ร่ายยาว ชูชก), กองทัพข้าศึกถูกตีแตกกระเจิดกระเจิงไป.
โพละ
หมายถึง[โพฺละ] ว. เสียงอย่างเสียงทุบหม้อดินแตกเป็นต้น.
ถลาย
หมายถึง[ถะหฺลาย] ก. แตก, มีคำที่ใช้คล้ายกันอีก คือ ฉลาย สลาย.
ปักษเภท
หมายถึง[ปักสะเพด] น. ความแตกต่างระหว่าง ๒ ฝ่ายที่โต้เถียงกัน.
เปราะ
หมายถึง[เปฺราะ] ว. หักง่าย, แตกง่าย, เช่น ไส้ดินสอเปราะ.
รากอากาศ
หมายถึงน. รากที่แตกออกจากต้นหรือกิ่งของพืชบางชนิด เช่น กล้วยไม้ ไทร.