คำในภาษาไทย หมวด ภ

ภ
หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ปรารภ ลาภ.

ภควดี
หมายถึง [พะคะวะดี] ใช้เป็นคำเรียกสตรีที่เคารพ เช่น พระมหิษี พระอุมา พระลักษมี. (ป., ส. ภควตี).

ภควัต,ภควันต์,ภควา,ภควาน
หมายถึง [พะคะ-] น. นามพระเป็นเจ้า, นามพระพุทธเจ้า, พระผู้เป็นเจ้า, พระผู้มีพระภาค. (ป., ส.).

ภควัม
หมายถึง [พะคะ-] น. พระเครื่องรางชนิดหนึ่ง มีพระพักตร์ควํ่าและปิดทวารทั้ง ๙ คือ ตา ๒ หู ๒ จมูก ๒ ปาก ๑ ทวารหนัก ๑ ทวารเบา ๑, โดยปริยายใช้เรียกคนที่ทำหน้าควํ่าหน้างอไม่รับแขกว่า ทำหน้าเป็นภควัม หรือหน้าควํ่าเป็นภควัม; หินชนิดหนึ่งซึ่งมีรูปร่างอย่างนั้น.

ภคะ
หมายถึง (แบบ) น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป., ส.).

ภคันทลา
หมายถึง [พะคันทะลา] น. โรคริดสีดวงทวารหนัก. (ป.; ส. ภคํทร).

ภคินี
หมายถึง [พะ-] น. พี่หญิง, น้องหญิง. (ป., ส.).

ภณะ
หมายถึง [พะ-] (แบบ) ก. กล่าว, พูด, บอก. (ป., ส.).

ภณิดา
หมายถึง [พะ-] น. ผู้พูด, ผู้บอก. (ส. ภณิตา).

ภพ
หมายถึง [พบ] น. โลก, แผ่นดิน; วัฏสงสาร. (ป. ภว).

ภมการ
หมายถึง [พะมะกาน] น. ช่างกลึง. (ป.).

ภมร
หมายถึง [พะมอน] น. แมลงผึ้ง, แมลงภู่, ใช้ว่า ภุมระ ก็มี; เครื่องกลึง. ก. หมุน. (ป.; ส. ภฺรมร).

ภมริน
หมายถึง [พะมะริน] น. ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมริน ก็ได้.

ภมรี
หมายถึง [พะมะรี] น. ผึ้ง, ผึ้งตัวเมีย, ผึ้งทั่วไป, ใช้ว่า ภุมรี ก็ได้. (ป.).

ภมุ,ภมุกะ,ภมุกา
หมายถึง [พะ-] น. คิ้ว. (ป.; ส. ภฺรู).

ภย,ภย-
หมายถึง [พะยะ-] (แบบ) น. ความกลัว, ของที่น่ากลัว. (ป., ส.).

ภยันตราย
หมายถึง [พะยันตะราย] น. ภัยและอันตราย. (ป.).

ภยาคติ
หมายถึง [พะยาคะติ] น. ความลำเอียงเพราะความกลัว เป็นอคติ ๑ ในอคติ ๔ ได้แก่ ฉันทาคติ โทสาคติ ภยาคติ และโมหาคติ. (ป. ภย + อคติ).

ภรณี
หมายถึง [พะระนี] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒ มี ๓ ดวง เห็นเป็นรูปแม่ไก่, ดาวก้อนเส้า ก็เรียก. (ป., ส.).

ภรณีภู
หมายถึง น. ผู้เกิดจากดาวภรณี คือ พระราหู. (ส.).

ภรต,ภรต-
หมายถึง [พะรด, พะระตะ-, พะรดตะ-] น. ผู้เต้นรำ, ผู้แสดงละคร. (ส.).

ภรตวรรษ
หมายถึง [พะรดตะวัด] น. แผ่นดินแห่งท้าวภรต คือ อินเดีย. (ส. ภรตวรฺษ).

ภรตศาสตร์
หมายถึง [พะรดตะ-] น. วิชาฟ้อนรำทำเพลง.

ภรรดร,ภรรดา
หมายถึง [พันดอน, พันดา] น. ผัว เช่น ปัญหามีแต่จักหา ภรรดาสมศักดิ์สมศรี หาได้ใช่ง่ายชายดี สมกับเทวีลูกเรา. (กนกนคร), ใช้ว่า ภัสดา ก็ได้, โบราณใช้ว่า ภรัสดาษ ก็มี. (ส. ภรฺตฺฤ; ป. ภตฺตา).

ภรรยา
หมายถึง [พันยา, พันระยา] น. ภริยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. (ส. ภารฺยา; ป. ภริยา).

ภระ
หมายถึง ก. เลี้ยงดู, คํ้าจุน. (ป.).

ภระมร
หมายถึง [พฺระมอน] น. ภมร.

ภระมรี
หมายถึง [พฺระมะรี] น. ภมรี.

ภรัสดาษ
หมายถึง [พฺรัดสะดาด] (โบ) น. ภรรดา, ผัว.

ภราดร,ภราดา,ภราตร,ภราตร-,ภราตฤ,ภราตฤ-
หมายถึง [พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ-, พะราตฺรึ-] น. พี่ชาย, น้องชาย. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา, ภาตุ).

ภราดรภาพ,ภราตรภาพ,ภราตฤภาพ
หมายถึง [พะราดะระพาบ, พะราดอนระพาบ, -ตฺระ-, -ตฺรึ-] น. ความเป็นฉันพี่น้องกัน.

ภริยา
หมายถึง [พะริ-] น. ภรรยา, เมีย, หญิงที่เป็นคู่ครองของชาย, คู่กับ สามี. (ป.; ส. ภารฺยา).

ภรู
หมายถึง [พฺรู] น. คิ้ว. (ส. ภฺรู; ป. ภู).

ภรูมณฑล
หมายถึง น. คิ้ว. (ส.).

ภฤงคาร
หมายถึง [พฺริง-] น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ส.; ป. ภิงฺคาร).

ภฤดก
หมายถึง [พฺรึ-] น. ลูกจ้าง. (ส. ภฺฤตก; ป. ภตก).

ภฤดี
หมายถึง [พฺรึ-] น. ค่าจ้าง, สินจ้าง. (ส. ภฺฤติ; ป. ภติ).

ภฤตย์
หมายถึง [พฺรึด] น. คนรับใช้, คนใช้. (ส. ภฺฤตฺย; ป. ภจฺจ).

ภฤศ
หมายถึง [พฺรึด] ว. มาก, กล้า, จัด. (ส. ภฺฤศมฺ; ป. ภุส).

ภฤษฏ์
หมายถึง [พฺรึด] ก. ตก, ร่วง, หล่น. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรํศฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].

ภฤษฏ์
หมายถึง [พฺรึด] ก. ปิ้ง เคี่ยว หรือคั่วแล้ว. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรชฺชฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ].

ภว,ภว-,ภวะ
หมายถึง [พะวะ-] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).

ภวกษัย
หมายถึง [พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).

ภวตัณหา
หมายถึง น. ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. (ป.).

ภวนะ
หมายถึง [พะวะ-] น. เรือนขนาดใหญ่. (ส.).

ภวปาระ
หมายถึง น. ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. (ป.).

ภวัคระ
หมายถึง [พะวักคฺระ] น. พรหมชั้นสูง, เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็เรียก. (ส. ภวาคฺร; ป. ภวคฺค).

ภวังค,ภวังค-,ภวังค์
หมายถึง [พะวังคะ-] น. ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. (ป.); ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.

ภวังคจิต
หมายถึง น. จิตเป็นภวังค์. (ป.).

ภวันดร
หมายถึง [พะวันดอน] น. ภพอื่น, ภพภายหน้า. (ป.; ส. ภวานฺตร).

ภวาภพ
หมายถึง น. ความเป็นอยู่และมิใช่ความเป็นอยู่, ภพและมิใช่ภพ; ภพน้อยภพใหญ่. (ป., ส. ภวาภว).

ภักขะ
หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร. (ป. ภกฺข; ส. ภกฺษ).

ภักดี
หมายถึง น. ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. (ส. ภกฺติ; ป. ภตฺติ).

ภักต,ภักต-,ภักตะ
หมายถึง [พักตะ-] น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยน้ำ. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).

ภักตกฤตย์
หมายถึง [-กฺริด] น. การกินอาหาร. (ส. ภกฺตกฺฤตฺย; ป. ภตฺตกิจฺจ).

ภักติ
หมายถึง น. ภักดี. (ส.; ป. ภตฺติ).

ภักษ,ภักษ-,ภักษ์
หมายถึง [พักสะ-, พัก] น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).

ภักษการ
หมายถึง น. คนทำอาหาร, คนครัว. (ส.).

ภักษา
หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร. (ส. ภกฺษ; ป. ภตฺต).

ภักษาหาร
หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจำ, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือ หญ้าเป็นภักษาหารของวัว.

ภัค
หมายถึง น. โชคดี, ความเจริญ, เกียรติ. (ป. ภค).

ภัคน์
หมายถึง น. แตก, หัก. (ส. ภคฺน).

ภังค,ภังค-,ภังคะ
หมายถึง [-คะ-] น. การแตก, การทำลาย; ความยับเยินล่มจม. (ป., ส.); ผ้าชนิดหนึ่งทอด้วยของหลายสิ่งเช่นผ้าด้ายแกมไหม.

ภังคี
หมายถึง น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓).

ภัจ
หมายถึง น. ภฤตย์, คนรับใช้, คนใช้. (ป. ภจฺจ; ส. ภฺฤตฺย).

ภัญชะ
หมายถึง ก. ทำให้แตก, หัก. (ป., ส.).

ภัณฑ,ภัณฑ-,ภัณฑ์
หมายถึง น. สิ่งของ, เครื่องใช้. (ป.; ส. ภาณฺฑ).

ภัณฑครรภ
หมายถึง [พันดะคับ] น. ห้องเก็บของ. (ส. ภาณฺฑครฺภ; ป. ภณฺฑคพฺภ).

ภัณฑนะ
หมายถึง [พันดะนะ] (แบบ) น. การทะเลาะ, การทุ่มเถียง, การแก่งแย่ง. (ป.; ส. ภณฺฑน, ภาณฺฑน).

ภัณฑาคาร
หมายถึง [พันดาคาน, พันทาคาน] น. โรงไว้ของ, คลังเก็บของ. (ป.).

ภัณฑาคาริก
หมายถึง [พันดาคาริก, พันทาคาริก] น. เจ้าหน้าที่ผู้รักษาคลังเก็บสิ่งของของสงฆ์. (ป.).

ภัณฑารักษ์
หมายถึง [พันทารัก] น. ผู้ดูแลรักษาสิ่งของ โดยมากได้แก่จำพวกโบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ ในพิพิธภัณฑสถานเป็นต้น. (ส. ภาณฺฑารกฺษ).

ภัณฑู
หมายถึง [พันดู] (แบบ) ว. โล้น, ล้าน. (ป. ภณฺฑุ).

ภัณฑูกรรม
หมายถึง น. การปลงผม. (ป. ภณฺฑุกมฺม).

ภัต,ภัต-,ภัตร
หมายถึง [พัด, พัดตะ-, พัด] น. อาหาร, ข้าว. (ป. ภตฺต).

ภัตกิจ
หมายถึง น. การกินอาหาร.

ภัตตาคาร
หมายถึง น. อาคารที่จำหน่ายอาหารและเครื่องดื่ม ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา. (ป. ภตฺต + อคาร).

ภัตตาหาร
หมายถึง น. อาหารสำหรับภิกษุสามเณรฉัน. (ป. ภตฺต + อาหาร).

ภัทร,ภัทร-,ภัทระ
หมายถึง [พัดทฺระ-] ว. ดี, เจริญ, ประเสริฐ, งาม, น่ารัก, เป็นมงคล. (ส. ภทฺร; ป. ภทฺท, ภทฺร).

ภัทรกัป
หมายถึง น. กัปอันเจริญ คือ กัปปัจจุบัน มีพระพุทธเจ้าถึง ๕ พระองค์. (ป. ภทฺรกปฺป, ภทฺทกปฺป).

ภัทรกุมภ์
หมายถึง น. หม้อบรรจุนํ้าศักดิ์สิทธิ์. (ส.).

ภัทรบทมาส
หมายถึง [พัดทฺระบดทะมาด] น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยฤกษ์ภัทรปทา คือ เดือน ๑๐ ตกในราวเดือนกันยายน.

ภัทรบิฐ
หมายถึง น. แท่นสำหรับเทพบดี หรือพระราชาประทับ ถือว่าเป็นมงคล. (ส.).

ภัพ
หมายถึง ว. ดี, งาม, เหมาะ, ควร. (ป. ภพฺพ; ส. ภวฺย, ภาวฺย).

ภัย
หมายถึง น. สิ่งที่น่ากลัว, อันตราย, เช่น อัคคีภัย คือ ภัยที่เกิดจากไฟ อุทกภัย คือ ภัยที่เกิดจากน้ำ. (ป., ส. ภย).

ภัสดา
หมายถึง [พัดสะ-] น. ภรรดา, ผัว. (ส. ภฺรตฺฤ; ป. ภตฺตา).

ภัสตรา
หมายถึง [พัดสะตฺรา] (แบบ) น. สูบลม. (ส.).

ภัสมะ
หมายถึง [พัดสะ-] น. เถ้า, ธุลี. ก. ทำให้แหลก. ว. แหลก, ละเอียด. (ป., ส.).

ภัสสร
หมายถึง [พัดสอน] น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป.).

ภา
หมายถึง น. แสงสว่าง, รัศมี. (ป., ส.).

ภากร
หมายถึง น. พระอาทิตย์. (ป.).

ภาค,ภาค-
หมายถึง [พาก, พากคะ-] น. ส่วน เช่น ภาคทฤษฎี ภาคปฏิบัติ, ฝ่าย เช่น ภาครัฐบาล ภาคเอกชน ภาคเหนือ ภาคใต้, บั้น, ตอน, เช่น หนังสือภูมิศาสตร์ ภาคต้น หนังสือประวัติศาสตร์ภาคปลาย พงศาวดารภาค ๑, คราว เช่น การศึกษาภาคฤดูร้อน, ส่วนของประเทศที่แบ่งออกเป็นส่วนย่อยเพื่อสะดวกในด้านการปกครอง การศึกษา การทหาร เป็นต้น เช่น เจ้าคณะภาค แม่ทัพภาค. (ป.).

ภาคตัดกรวย
หมายถึง (คณิต) น. ระบบเส้นโค้งซึ่งกำหนดขึ้นโดยอัตราส่วนระหว่างระยะจากจุดบนเส้นโค้งไปยังจุดโฟกัสกับระยะตั้งฉากจากจุดนั้นไปยังเส้นไดเรกตริกซ์ อัตราส่วนดังกล่าวมีค่าคงตัวเสมอ.

ภาคทฤษฎี
หมายถึง น. ภาคที่เกี่ยวกับความคิดเห็นอันเนื่องด้วยหลักวิชา, คู่กับ ภาคปฏิบัติ.

ภาคทัณฑ์
หมายถึง [พากทัน] ก. ตำหนิโทษ, คาดโทษ, ลงโทษเพียงว่ากล่าว, ลงโทษข้าราชการพลเรือนโดยตำหนิโทษเป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งเป็นการลงโทษขั้นเบาที่สุด. (ส. วาคฺทณฺฑ = ลงโทษเพียงว่ากล่าว).

ภาคนิพนธ์
หมายถึง [พากคะ-, พาก-] น. รายงานการค้นคว้าประจำภาคเรียน. (อ. term paper).

ภาคปฏิบัติ
หมายถึง น. ภาคลงมือทดลองทำจริง ๆ, คู่กับ ภาคทฤษฎี.

ภาคพื้น
หมายถึง น. พื้นแผ่นดิน, แผ่นดินใหญ่ เช่น ภาคพื้นยุโรป ภาคพื้นเอเชีย.

ภาคภูมิ
หมายถึง [พากพูม] ว. มีสง่า, ผึ่งผาย, เช่น เขาแต่งตัวภาคภูมิ ท่าทางเขาภาคภูมิ.

ภาคภูมิใจ
หมายถึง ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ, เช่น เขาภาคภูมิใจในความสำเร็จ.