คำในภาษาไทย หมวด บ
พจนานุกรมภาษาไทย แปลคำในภาษาไทย ค้นหาความหมายของคำศัพท์ออนไลน์ ใช้งานง่าย ๆ สะดวกรวดเร็ว พร้อมทั้งแยกตามหมวดหมู่ของคำ
รวมคำในภาษาไทย หมวด บ
คำในภาษาไทย หมวด บ ตามที่เคยรู้จัก คำในภาษาไทย มีอยู่หลายคำ จะมีคำไหนที่เรารู้จักไหมนะ
- บ
หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๒๖ เป็นพวกอักษรกลาง ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กบ. - บ,บ,บ่
หมายถึง [บอ, บ่อ] ว. ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน. - บก
หมายถึง น. ส่วนของผิวพื้นโลกที่ไม่ใช่ทะเลหรือแม่นํ้าลำคลองเป็นต้น, ภาคพื้นดิน เช่น ทหารบก ทางบก, ที่ที่แห้ง, ที่ที่พ้นจากนํ้า, เช่น ขึ้นบก บนบก. ว. แห้ง, พร่อง, ลดลง, เช่น นมบกอกพร่อง; ย่อยยับหมดกำลัง เช่น โจมปรปักษบกบาง. (ตะเลงพ่าย). - บกพร่อง
หมายถึง ก. ไม่ครบบริบูรณ์เท่าที่ควรมีควรเป็น เช่น ข้อความบกพร่อง, หย่อนความสามารถ เช่น ทำงานบกพร่อง. - บง
หมายถึง (โบ) ก. บ่ง, ชี้, ระบุ, เช่น แถลงปางแสดงดิพรเกื้อ บุญบง บาปนา. (ยวนพ่าย). - บง
หมายถึง ก. คล้อง, ห่ม, เช่น บงบ่าเฉวียง. (ม. คำหลวง จุลพน). (ข. บงกอ ว่า คล้องคอ). - บง
หมายถึง น. ชื่อไผ่ชนิด Bambusa tulda Roxb. ในวงศ์ Gramineae ไม่มีหนาม ปล้องสั้น เนื้อลำหนา ใช้จักตอก. - บง
หมายถึง (กลอน) ก. มองดู, แลดู, เช่น พลางพระบงจัตุบาท. (ตะเลงพ่าย). - บงก,บงก-,บงก์
หมายถึง (แบบ) น. เปือกตม, โคลน, โดยมากใช้ประกอบหน้าคำอื่น เช่น บงกช ว่า ของที่เกิดในเปือกตม คือ บัว. (ป., ส. ปงฺก). - บงกช
หมายถึง [บงกด] น. บัว. (ป., ส. ปงฺกช). - บงกชกร
หมายถึง [-กดชะกอน] (กลอน) น. มือมีรูปอย่างดอกบัวตูม, กระพุ่มมือ, มือ เช่น กระพุ่มบงกชกร. (เพชรมงกุฎ). - บงการ
หมายถึง ก. ระบุชี้ให้ดำเนินการตาม, ควบคุมดูแลสั่งการเฉียบขาด. - บงสุ,บงสุ-,บงสุ์
หมายถึง (แบบ) น. ฝุ่น, ละออง, ธุลี. (ป. ปํสุ; ส. ปำสุ). - บงสุกุล
หมายถึง น. เรียกผ้าที่พระภิกษุชักออกจากศพว่า ผ้าบงสุกุล, โดยปรกติใช้ว่า บังสุกุล. (ดู บังสุกุล). (ป. ปํสุกูล ว่า ฝั่งแห่งฝุ่น, กองฝุ่น, คลุกฝุ่น). - บงสุกูลิก
หมายถึง น. ผู้ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร, เป็นชื่อธุดงค์ประการหนึ่งของภิกษุผู้ใช้ผ้าเฉพาะที่เก็บได้จากกองฝุ่นกองหยากเยื่อมาทำเป็นเครื่องนุ่งห่ม คือ ไม่ใช้ผ้าที่ชาวบ้านถวาย. (ป. ปํสุกูลิก). - บงอับบงรา,บ่งอับบ่งรา
หมายถึง ก. เข้าที่อับจน. - บฏ
หมายถึง (แบบ) น. ผ้าทอ, ผืนผ้า; เรียกผืนผ้าที่มีรูปพระพุทธเจ้าเป็นต้นและแขวนไว้เพื่อบูชาว่า พระบฏ. (ป. ปฏ). - บด
หมายถึง ก. ทำให้เปลือกแตก เช่น บดข้าวเปลือก, ทำให้แหลก เช่น บดข้าวสุก, ทำให้เป็นผง เช่น บดยานัตถุ์, ทำให้เรียบและแน่น เช่น บดถนน. - บด
หมายถึง น. ชื่อเรือต่อชนิดหนึ่งรูปเพรียว หัวท้ายเรียว, ถ้าใช้กรรเชียงมักท้ายตัดอย่างเรือบดทหารเรือ. - บดขยี้
หมายถึง ก. ทำลายให้ย่อยยับแหลกลาญ. - บดบัง
หมายถึง ก. บังแสง, บังรัศมี. - บดินทร์
หมายถึง [บอดิน] น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส. ปติ + อินฺทฺร). - บดี
หมายถึง [บอดี] (แบบ) น. นาย, เจ้าของ, เจ้า, ผู้ครอง, ผู้บังคับบัญชา; ผัว. (ป., ส. ปติ), ในสันสกฤตมีเกณฑ์ว่าศัพท์นี้เมื่ออยู่เฉพาะหมายความว่า นาย หรือ ผัว, ถ้ามีศัพท์อื่นมาเข้าสมาสเป็นคำท้ายด้วยหมายความแต่ผัว เช่น บดีพรต, ในบทกลอนใช้ว่า บดิ ก็มี เพื่อเข้าบังคับลหุ. - บดีธรรม
หมายถึง น. หน้าที่ของผัว. (ส. ปติธรฺม). - บดีพรต,บดีวรดา
หมายถึง น. การประพฤติซื่อสัตย์ต่อผัว คือ หญิงมอบตัวแก่ผัวเท่านั้น, ถ้าเป็นชายก็ว่า สทารสันโดษ คือ ยินดีแต่เมียตนเท่านั้น. (ส. ปติวฺรต, ปติวฺรตา). - บดีศร
หมายถึง [บอดีสอน] (กลอน) น. นายผู้เป็นใหญ่. - บดเอื้อง
หมายถึง ก. อาการที่สัตว์บางจำพวกเช่นวัวควายสำรอกอาหารออกมาเคี้ยวอีกให้ละเอียด, โดยปริยายหมายความว่า ทำอะไรช้า ๆ, เคี้ยวเอื้อง ก็ว่า. - บถ
หมายถึง (แบบ) น. ทาง เช่น กรรมบถ. (ป. ปถ). - บท,บท,บท-,บท-
หมายถึง [บด, บดทะ-] น. ข้อความเรื่องหนึ่ง ๆ หรือตอนหนึ่ง ๆ เช่น บทที่ ๑ บทที่ ๒; กำหนดคำประพันธ์ที่ลงความตอนหนึ่ง ๆ เช่น โคลง ๔ สุภาพ ๔ บาท เป็น ๑ บท; คำที่ตัวละครพูด เช่น บอกบท; คำประพันธ์ที่เขียนขึ้นสำหรับเล่นละคร มีทั้งบทร้องและบทเจรจา เช่น บอกบท เขียนบท; คราว, ตอน, ในคำเช่น บทจะทำก็ทำกันใหญ่ บทจะไปก็ไปเฉย ๆ บทจะตายก็ตายง่ายเหลือเกิน. (ป. ปท). - บท,บท,บท-,บท-
หมายถึง (แบบ) เท้า, รอยเท้า, เช่น จตุบท, ในบทกลอนใช้ประสมกับคำอื่น ๆ หมายความว่า เท้า คือ บทบงกช บทบงสุ์ บทมาลย์ บทรัช บทศรี บทเรศ, (ดูคำแปลที่คำนั้น ๆ). (ป. ปท). - บทกลอน
หมายถึง น. คำประพันธ์ที่เป็นบทร้อยกรอง. - บทกวีนิพนธ์
หมายถึง น. บทร้อยกรองที่กวีแต่ง. - บทกำหนดโทษ
หมายถึง (กฎ) น. บทบัญญัติในกฎหมายที่กำหนดโทษทางอาญา. - บทความ
หมายถึง น. ข้อเขียนซึ่งอาจจะเป็นรายงานหรือการแสดงความคิดเห็น มักตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ วารสาร สารานุกรม เป็นต้น. - บทคัดย่อ
หมายถึง น. ข้อความที่ย่อแต่ใจความสำคัญ, ข้อคัดย่อ ก็ว่า. (อ. abstract). - บทจร
หมายถึง [บดทะ-] (กลอน) ก. เดินไป. (ป.). - บทดอกสร้อย
หมายถึง น. ชื่อคำร้อยกรองชนิดหนึ่ง มีลักษณะคล้ายสักวา แต่ในวรรคที่ ๑ มี ๔ คำ มี เอ๋ย เป็นคำที่ ๒ เช่น แมวเอ๋ยแมวเหมียว มักมี ๔ คำกลอน และคำลงจบบทให้ลงว่า เอย, ดอกสร้อย ก็ว่า. - บทนำ
หมายถึง น. บทบรรณาธิการ. - บทบงกช
หมายถึง [บดทะ-] (กลอน) น. บัวบาท, เท้า. (ส. ปทปงฺกช). - บทบงสุ์
หมายถึง [บดทะ-] น. ละอองเท้า. (ป.). - บทบรรณาธิการ
หมายถึง น. ข้อเขียนที่บรรณาธิการหรือนักเขียนชั้นนำเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นอันเป็นแนวของหนังสือนั้น ๆ, บทนำ ก็ว่า. - บทบัญญัติ
หมายถึง (กฎ) น. ข้อความที่กำหนดไว้เป็นลายลักษณ์อักษรในกฎหมาย. - บทบาท
หมายถึง [บดบาด] น. การทำท่าตามบท, การรำตามบท, โดยปริยายหมายความว่า การทำตามหน้าที่ที่กำหนดไว้ เช่น บทบาทของพ่อแม่ บทบาทของครู. - บทบาทมาก
หมายถึง (ปาก) ว. มีท่าทางมาก, ยืดยาดเพราะพิธีรีตองมาก, เช่น กว่าจะออกจากบ้านได้บทบาทมากเหลือเกิน. - บทบูรณ์
หมายถึง [บดทะ-] น. คำที่ทำให้บทประพันธ์ครบพยางค์ตามฉันทลักษณ์ ไม่สู้มีความหมายอะไร เช่น แต่งอเนกนุประการ คำ “นุ” เป็นบทบูรณ์. (ป. ปทปูรณ). - บทประพันธ์
หมายถึง น. เรื่องที่แต่งขึ้นเป็นร้อยแก้วหรือร้อยกรอง. - บทพากย์
หมายถึง น. คำกล่าวเรื่องราวเป็นทำนองเมื่อเวลาแสดงโขนหรือหนังใหญ่เป็นต้น. - บทภาชนีย์
หมายถึง [บดทะ-] น. บทที่ตั้งไว้เพื่อไขความ, บทที่ต้องอธิบาย. (ป.). - บทภาชน์
หมายถึง [บดทะ-] น. บทไขความ. (ป.). - บทมาลย์
หมายถึง [บดทะ-] (แบบ) น. เท้าผู้มีบุญ เช่นกษัตริย์. - บทรัช
หมายถึง [บดทะ-] (แบบ) น. ละอองเท้า เช่น นางโรยนางรื่นล้าง บทรัช. (ลอ). - บทร้อง
หมายถึง น. คำประพันธ์สำหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทเพลง ก็ว่า. - บทลงโทษ
หมายถึง น. ข้อบัญญัติโทษทางอาญา. - บทวลัญช์
หมายถึง [บดทะวะลัน] (แบบ) น. รอยเท้า. (ป. ปทวลญฺช). - บทวาร
หมายถึง [บดทะวาน] (แบบ) น. ชั่วก้าวเท้า, ระยะก้าวเท้า, เช่น ทางเล็ก ควรบทวารผู้หนึ่งจะพึงไป. (ม. ร่ายยาว วนปเวสน์). - บทวเรศ
หมายถึง [บดทะวะเรด] (แบบ) น. เท้า เช่น ถวายทศนัขประณตบทวเรศราชชนนี. (ม. ร่ายยาว ฉกษัตริย์). - บทศรี
หมายถึง [บดทะ-] (กลอน) น. เท้า (ใช้แก่เจ้านาย). - บทสนทนา
หมายถึง น. คำพูดที่โต้ตอบกันในการเรียนภาษา. - บทสังขยา
หมายถึง น. ชื่อโคลงแบบโบราณ. - บทอัศจรรย์
หมายถึง น. บทร้อยกรองตามธรรมเนียมนิยมในวรรณคดี พรรณนาเพศสัมพันธ์ของชายหญิง มักกล่าวให้เป็นที่เข้าใจโดยใช้โวหารเป็นสัญลักษณ์หรืออุปมาอุปไมยเป็นต้น. - บทามพุช
หมายถึง [บะทามะพุด] (แบบ) น. บัวบาท, เท้า, เช่น ทูลพระบทามพุช. (ยวนพ่าย). (ป. ปท + อมฺพุช). - บทเจรจา
หมายถึง น. คำที่ตัวละครพูดเป็นร้อยกรองหรือถ้อยคำธรรมดา. - บทเฉพาะกาล
หมายถึง (กฎ) น. บทบัญญัติของกฎหมายที่บัญญัติให้ใช้เฉพาะในช่วงเวลาหนึ่งหรือกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นก่อนวันใช้บังคับกฎหมายนั้น. - บทเพลง
หมายถึง น. คำประพันธ์สำหรับขับร้อง, คำร้อง เนื้อร้อง หรือ บทร้อง ก็ว่า. - บทเรศ
หมายถึง [บดทะ-] (กลอน) น. เท้า เช่น กราบบทเรศราชบิดา ท่านแล. (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์). - บทเรียน
หมายถึง น. คำสอนที่กำหนดให้เรียน, ข้อที่เป็นคติเตือนใจ เช่น บทเรียนในชีวิต. - บน
หมายถึง น. คำ เช่น ให้บนถ้อยคำ. (จินดามณี); คำที่จดไว้เป็นหลักฐาน, คำให้การที่จดไว้เป็นหลักฐาน, เช่น เอาบนเขาไว้, ให้คาดบนไว้. (สามดวง). - บน
หมายถึง ก. ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คำมั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทำตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสำเร็จ, บนบาน ก็ว่า. ว. เบื้องสูง, ตรงข้ามกับ เบื้องล่าง, เช่น ข้างบน ชั้นบน เบื้องบน. บ. ในที่ซึ่งอยู่สูงหรือเหนือ เช่น นั่งอยู่บนเรือน วางมือบนหนังสือ มีหนังสือวางอยู่บนโต๊ะ. - บนข้าวผี ตีข้าวพระ
หมายถึง (สำ) ก. ขอร้องให้ผีสางเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือโดยจะแก้บนเมื่อสำเร็จประสงค์แล้ว. - บนบาน
หมายถึง ก. ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยโดยให้คำมั่นว่าจะให้สิ่งของตอบแทนหรือทำตามที่ให้สัญญาไว้เมื่อเป็นผลสำเร็จ, บน ก็ว่า. - บนบานศาลกล่าว
หมายถึง (สำ) ก. ขอร้องให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือ. - บพิตร
หมายถึง [บอพิด] (แบบ) น. พระองค์ท่าน เช่น บำรุงฤทัยตระโบม บพิตรผู้อย่าดูเบา, โดยมากเป็นคำที่พระสงฆ์ใช้แก่เจ้านาย เช่น บรมวงศบพิตร. - บพิตรพระราชสมภาร
หมายถึง ส. คำที่พระสงฆ์เรียกพระมหากษัตริย์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. - บพิธ
หมายถึง [บอพิด] ก. แต่ง, สร้าง. (ป. ป + วิ + ธา). - บมิ
หมายถึง (กลอน) ว. ไม่. - บร,บร-
หมายถึง [บอระ-] (แบบ; กลอน) น. ฝ่ายอื่น เช่น บรเทศ, ข้าศึก เช่น บรปักษ์. (ป., ส. ปร). - บรทาร
หมายถึง [-ทาน] (แบบ) น. เมียเขา. (ส.). - บรทารกรรม
หมายถึง [-ทาระ-] (แบบ) น. การประพฤติผิดในเมียเขา. (ส.). - บรม,บรม-
หมายถึง [บอรมมะ-] ว. อย่างยิ่ง, ที่สุด, (มักใช้นำหน้าคำที่เกี่ยวกับพระพุทธเจ้า พระเจ้าแผ่นดิน และพระอัครมเหสี เป็นต้น เพื่อแสดงพระเกียรติยศยิ่งใหญ่) เช่น บรมศาสดา บรมบพิตร บรมราชินี บรมมหาราชวัง. (ป., ส. ปรม); (ปาก) อย่างที่สุด เช่น ขี้เกียจบรม บรมขี้เกียจ. - บรมครู
หมายถึง น. คำที่ใช้เรียกพระพุทธเจ้าโดยเฉพาะ. - บรมธาตุ
หมายถึง น. กระดูกพระพุทธเจ้า. - บรมบพิตร
หมายถึง [บอรมมะบอพิด] น. คำที่พระสงฆ์ใช้สำหรับแทนพระนามพระเจ้าแผ่นดินหรือพระมเหสี, เดิมใช้ว่า มหาบพิตร. - บรมวงศานุวงศ์
หมายถึง (ราชา) น. ญาติ. - บรมอัฐิ
หมายถึง น. กระดูกพระมหากษัตริย์หรือพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง. - บรมัตถ์
หมายถึง [บอระมัด] น. ปรมัตถ์, ประโยชน์อย่างยิ่ง, เนื้อความอย่างสูง, ความจริงที่สุด; ชื่อพระอภิธรรมปิฎก เรียกว่า บรมัตถ์, และยังใช้นำหน้าศัพท์ เช่น บรมัตถบารมี บรมัตถประโยชน์. (ป. ปรมตฺถ). - บรรกวด
หมายถึง [บัน-] ก. ประกวด, แข่งขัน. - บรรจง
หมายถึง [บัน-] ก. ตั้งใจทำ เช่น บรรจงเขียน, ทำโดยระมัดระวัง เช่น มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง. ว. อย่างประณีต เช่น เขียนบรรจง, ตัวบรรจง. - บรรจถรณ์
หมายถึง [บันจะถอน] (แบบ) น. เครื่องลาด, เครื่องปู, ที่นอน. (ป. ปจฺจตฺถรณ). - บรรจบ
หมายถึง [บัน-] ก. เพิ่มให้ครบจำนวน เช่น บรรจบให้ครบร้อย บรรจบให้ครบถ้วน; จดกัน, ใกล้ชิดติดต่อกัน, เช่น ปูกระดานให้บรรจบกัน ทาง ๒ สายมาบรรจบกัน, ทำให้เข้ากันสนิท เช่น ติดกรอบหน้าต่างให้มุมบรรจบกัน; ชนขวบ เช่น บรรจบรอบปี, ประจบ ก็ใช้. - บรรจวบ
หมายถึง [บัน-] ก. ประจวบ, ประสบ, พบปะ, สบเหมาะ, บังเอิญพบ. - บรรจุ
หมายถึง [บัน-] ก. ประจุ, ใส่ลงในขวด หีบ หรือถุง เป็นต้น, ใส่ลงไว้ในภาชนะหรือสถานที่ที่ใดที่หนึ่งที่มิดชิด เช่น บรรจุอังคาร บรรจุอัฐิ บรรจุศพ; โดยปริยายหมายความว่า ให้เข้าประจำที่, ให้เข้าประจำตำแหน่งครั้งแรก, เช่น บรรจุให้เป็นข้าราชการ, ใส่ลงไว้ตามอัตรา เช่น บรรจุเข้าไว้ในรายการ. - บรรณ,บรรณ-
หมายถึง [บัน, บันนะ-] น. ปีก; หนังสือ; ใบไม้. (ส. ปรฺณ; ป. ปณฺณ). - บรรณกุฎี
หมายถึง น. กระท่อมอันมุงบังด้วยใบไม้. (ส. ปรฺณ + กุฏิ). - บรรณพิภพ,บรรณโลก
หมายถึง (แบบ) น. วงการหนังสือ. - บรรณศาลา
หมายถึง น. ที่สำนักของฤๅษีหรือผู้บำเพ็ญพรตเป็นต้น ถือกันว่ามุงบังด้วยใบไม้. (ส. ปรฺณศาลา; ป. ปณฺณสาลา ว่า โรงที่มุงและบังด้วยใบไม้). - บรรณสาร
หมายถึง (โบ) น. หนังสือราชการ. - บรรณาการ
หมายถึง [บันนากาน] น. สิ่งที่ส่งไปให้ด้วยความเคารพนับถือหรือด้วยไมตรี. (ป. ปณฺณาการ; ส. ปรฺณาการ), ในบทประพันธ์ใช้ว่า บรรณา ก็มี. - บรรณาคม
หมายถึง [บันนาคม] น. ห้องหนังสือ. - บรรณาธิกร
หมายถึง [บันนา-] (โบ) ก. รวบรวมและจัดเลือกเฟ้นเรื่องลงพิมพ์. - บรรณาธิการ
หมายถึง [บันนาทิกาน] น. ผู้จัดเลือกเฟ้น รวบรวม ปรับปรุง และรับผิดชอบเรื่องลงพิมพ์; (กฎ) บุคคลซึ่งรับผิดชอบในการจัดทำ ตรวจแก้ คัดเลือก หรือควบคุมบทประพันธ์หรือสิ่งอื่นในหนังสือพิมพ์.