คำในภาษาไทย หมวด ษ

ษ
หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๓๙ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและตัวสะกดในแม่กดในคำที่มาจากภาษาสันสกฤต เช่น ษมา เศรษฐี และคำว่า อังกฤษ.

ษมา
หมายถึง [สะมา] ก. กล่าวคำขอโทษ. น. การยกโทษให้เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งยอมรับผิด, ขมา ก็ว่า. (ส. กษมา; ป. ขมา).

ษมายุมแปลง
หมายถึง น. เครื่องขมาโทษที่ชายนำไปคำนับพ่อแม่หญิงเพื่อขอโทษในการที่ลักพาลูกสาวท่านไป.

ษัฏ
หมายถึง ว. หก. (ใช้ในคำสมาส เมื่อนำหน้าพยัญชนะพวกอโฆษะ). (ส.; ป. ฉ).

ษัฏกะ
หมายถึง [สัดตะกะ] น. หมวด ๖ คือรวมสิ่งละ ๖. (ส.; ป. ฉกฺก).

ษัฑ
หมายถึง ว. หก. (ใช้ในคำสมาส เมื่อนำหน้าพยัญชนะพวกโฆษะ เว้นจาก ณ ม ย). (ส.; ป. ฉ).

ษัณ
หมายถึง ว. หก. (ใช้ในคำสมาส เมื่อนำหน้าตัว ณ ม ย). (ส.; ป. ฉ).

ษัษ
หมายถึง ว. หก. (คำสมาสใช้ ษัฏ บ้าง ษัฑ บ้าง ษัณ บ้างตามวิธีสนธิ). (ส.; ป. ฉ).

ษัษฏี
หมายถึง [สัดสะตี] น. จำนวน ๖๐. (ส.; ป. ฉฏฺี).

ษัษฐะ
หมายถึง ว. ที่ ๖. (ส.; ป. ฉฏฺ).

ษัษฐี
หมายถึง [สัดถี] น. วันที่ ๖ หรือ วัน ๖ คํ่า. (ส.; ป. ฉฏฺี).

โษฑศะ
หมายถึง [โสทะ-] ว. สิบหก. (ส.; ป. โสฬส).

โษฑศัน
หมายถึง [โสทะ-] ว. สิบหก. (ส.; ป. โสฬส).