คำในภาษาไทย หมวด ฤ

ฤ
หมายถึง [รึ] (กลอน) ว. หรือ, ไม่, เช่น จะมีฤ ว่า จะมีหรือ, ฤบังควร ว่า ไม่บังควร.

ฤ
หมายถึง [รึ] เป็นรูปสระในภาษาสันสกฤต เมื่อไทยนำมาใช้ออกเสียงเป็น ริ รึ หรือ เรอ เช่น ฤทธิ์ ฤดู ฤกษ์.

ฤกษณะ
หมายถึง [รึกสะนะ] น. การดู, การเห็น. (ส. อีกฺษณ; ป. อิกฺขณ).

ฤกษ์
หมายถึง [เริก] น. คราวหรือเวลาที่กำหนดหรือคาดว่าจะให้ผล เช่น ฤกษ์ดี ฤกษ์ร้าย, มักนิยมใช้ในทางดี เช่นหาฤกษ์แต่งงาน หาฤกษ์ยกเสาเอก. (ส.).

ฤกษ์
หมายถึง [เริก] น. หมี; ดาวจระเข้, ดาวนพเคราะห์. (ส.).

ฤกษ์
หมายถึง [เริก] น. เรียกดาวที่มีลักษณะเป็นกลุ่มแก๊สทรงกลมที่สามารถแผ่รังสีออกได้รอบตัวว่า ดาวฤกษ์.

ฤกษ์บน
หมายถึง น. ฤกษ์ที่ดาวนพเคราะห์เสวยประจำวัน มี ๒๗ ฤกษ์.

ฤกษ์พานาที
หมายถึง น. ระยะเวลาที่เป็นฤกษ์.

ฤกษ์ล่าง
หมายถึง น. ฤกษ์ที่ประกอบฤกษ์บน มี ๙ ฤกษ์.

ฤคเวท
หมายถึง [รึกคะเวด] น. ชื่อคัมภีร์ที่ ๑ ของพระเวท ใช้ภาษาสันสกฤตรุ่นเก่าที่สุด ประพันธ์เป็นฉันท์ มีอายุประมาณ ๕๐๐ ถึง ๑,๐๐๐ ปีก่อนพุทธกาล, อิรุพเพท ก็ว่า. (ส.; ป. อิรุพฺเพท). (ดู เวท, เวท- ประกอบ).

ฤชา
หมายถึง [รึ-] น. ค่าธรรมเนียม.

ฤชากร
หมายถึง [รึชากอน] น. เงินที่ได้จากค่าธรรมเนียม.

ฤชุ
หมายถึง [รึ-] ว. ตรง, ซื่อ. (ส.; ป. อุชุ).

ฤณ
หมายถึง [ริน] น. หนี้, หนี้สิน; ภาระ. (ส.; ป. อิณ).

ฤดี
หมายถึง [รึ-] น. รติ, ความยินดี, ใจ. (ป., ส. รติ).

ฤดียา,ฤติยา
หมายถึง [รึ-] ก. เกลียด, รังเกียจ, ดูถูก. (ส.).

ฤดู
หมายถึง [รึ-] น. ส่วนของปีซึ่งแบ่งโดยถือเอาภูมิอากาศเป็นหลัก มักแบ่งออกเป็น ๓ ช่วง คือ ฤดูฝน ฤดูหนาว และฤดูร้อน หรือเป็น ๔ ช่วง คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ที่แบ่งเป็น ๒ ช่วง คือ ฤดูแล้งกับฤดูฝน ก็มี, เวลาที่กำหนดสำหรับงานต่าง ๆ เช่น ฤดูเก็บเกี่ยว ฤดูทอดกฐิน ฤดูถือบวช, เวลาที่เหมาะ เช่น ฤดูสัตว์ผสมพันธุ์; คราว, สมัย, เช่น ฤดูนํ้าหลาก. (ส. ฤตุ; ป. อุตุ).

ฤดูกาล
หมายถึง น. เวลา, คราว, เช่น ฝนไม่ตกตามฤดูกาล.

ฤต
หมายถึง [รึด] น. กฎ, วินัย, (เช่นในพระศาสนา); ธรรมเนียม, ความจริง, ความชอบธรรม. (ส.).

ฤตุ
หมายถึง [รึ-] น. ฤดู.

ฤตุสนาน
หมายถึง [รึตุสะหฺนาน] น. การอาบนํ้าของหญิงอินเดียในวันที่ ๔ หลังจากมีระดู. (ส.).

ฤทธา
หมายถึง [ริด-] น. อำนาจศักดิ์สิทธิ์ เช่น รุ่งเรืองฤทธาศักดาเดช. (อิเหนา). (ส.; ป. อิทฺธา).

ฤทธิ์
หมายถึง [ริด] น. อำนาจศักดิ์สิทธิ์, แรงอำนาจ, เช่น เทวดามีฤทธิ์. (ส.; ป. อิทฺธิ).

ฤทัย
หมายถึง [รึไท] น. ใจ, ความรู้สึก. (กร่อนมาจาก หฤทัย). (ส. หฺฤทย; ป. หทย).

ฤษภ
หมายถึง [รึสบ] น. วัวตัวผู้. (ส.; ป. อุสภ).

ฤษยา
หมายถึง [ริดสะหฺยา] (โบ) น. ริษยา.

ฤษี
หมายถึง [รึ-] น. ฤๅษี, นักบวชพวกหนึ่ง มีมาก่อนพุทธกาล สละบ้านเรือนออกไปบำเพ็ญพรตแสวงหาความสงบ. (ส. ฤษี ว่า ผู้เห็น, ผู้แต่งพระเวท; ป. อิสิ).

ฤๅ
หมายถึง [รือ] เป็นรูปสระในภาษาสันสกฤต ซึ่งเป็นเสียงยาวของ ฤ เมื่อไทยนำมาใช้ออกเสียงเป็น รือ เช่น ฤๅษี.

ฤๅ
หมายถึง [รือ] ว. หรือ, อะไร, ไม่ใช่; โดยมากใช้ในบทร้อยกรอง เช่น กวีฤๅแล้งแหล่งสยาม.

ฤๅชุ
หมายถึง ว. ตรง, ซื่อ. (ส. ฤชุ).

ฤๅชุตา
หมายถึง น. ความตรง, ความซื่อสัตย์.

ฤๅดี
หมายถึง น. ฤดี, ความยินดี, ใจ.

ฤๅทัย
หมายถึง น. ฤทัย, ใจ, ความรู้สึก.

ฤๅษี
หมายถึง น. ฤษี, นักบวชพวกหนึ่ง มีมาก่อนพุทธกาล สละบ้านเรือนออกไปบำเพ็ญพรตแสวงหาความสงบ.

ฤๅษีผสม
หมายถึง น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Plectranthus scutellarioides (L.) R. Br. ในวงศ์ Labiatae ใบมีสีต่าง ๆ ขอบใบจักเป็นรูปฟันปลา, ฤๅษีผสมแล้ว หรือ ฤๅษีผสมเสร็จ ก็เรียก.

ฤๅษีเลี้ยงลิง
หมายถึง (สำ) น. ผู้เลี้ยงเด็กซุกซนหรือปกครองคนหมู่มากที่ไม่อยู่ในระเบียบวินัยย่อมเดือดร้อนรำคาญ.

ฤๅษีแปลงสาร
หมายถึง น. ชื่อวิธีเขียนหนังสือลับแห่งไทยโบราณกลับตัวอักษรข้างหลังมาไว้ข้างหน้า, โดยปริยายหมายความว่า เปลี่ยนข้อความเดิมให้มีความหมายตรงกันข้าม.

ฤๅสาย
หมายถึง น. คำเรียกผู้เป็นใหญ่เช่นกษัตริย์.

ฤๅเยา
หมายถึง ว. มิใช่เยา, มิใช่น้อย, ไม่เยา.