คำในภาษาไทย หมวด ผ

"คำในภาษาไทย หมวด ผ" ทั้งหมด มีอะไรบ้าง?
รวม คำในภาษาไทย หมวด ผ ทั้งหมด มีดังต่อไปนี้ (หน้าที่ 1)
-
ผ
หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๒๘ เป็นพวกอักษรสูง. -
ผก
หมายถึง ก. หกกลับ, ปก; (ถิ่น-พายัพ) แอบ, ซ่อน, ดัก. -
ผกผงก
หมายถึง ก. ผงกหัวขึ้นเหลียวดู. -
ผกผัน
หมายถึง ก. หกหัน, ผันกลับ. -
ผกา
หมายถึง น. ดอกไม้. (ข. ผฺกา). -
ผกากรอง
หมายถึง น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Lantana วงศ์ Verbenaceae เช่น ชนิด L. camara L. ลำต้นตรง กิ่งสี่เหลี่ยมมีหนามเล็กห่าง ๆ ดอกเป็นกระจุกสีชมพู หรือ แดงอมเหลือง ปลูกเป็นไม้ประดับ และแพร่พันธุ์จนเป็นวัชพืชในบางท้องที่, ก้ามกุ้ง ก็เรียก, ชนิด L. sellowiana Link. ลำต้นเลื้อย กิ่งไม่มีหนาม ดอกสีม่วง, ผกากรองเลื้อย ก็เรียก, ทั้ง ๒ ชนิดนี้เป็นไม้ต่างประเทศ; ชนิด L. trifolia L. ขึ้นในป่าโปร่งระดับสูงทางภาคเหนือ ลำต้นกลม ดอกสีม่วง. -
ผกาย
หมายถึง น. ดาว; แสงกระจาย, โดยมากใช้ว่า ประกาย. (ข. ผฺกาย). -
ผการาย
หมายถึง น. เรียกต้นหมากที่เพิ่งออกดอกประปราย. -
ผกเรือก
หมายถึง น. ต้นไทร. (พจน. ๒๔๙๓). -
ผคม
หมายถึง [ผะคม] ก. ไหว้, แผลงเป็น บังคม ก็ได้. (ข. บงฺคํ). -
ผง
หมายถึง น. สิ่งละเอียด เช่น ตำแป้งจนเป็นผง; เศษหยากเยื่อ มักเรียกว่า ขี้ผง หรือ เศษผง. ว. ที่ละเอียด เช่น นมผง แป้งผง. -
ผงก
หมายถึง [ผะหฺงก] ก. ยกหัวขึ้นน้อย ๆ, ก้มหัวลงแล้วเงยขึ้นโดยเร็วแสดงอาการยอมรับหรือเห็นด้วย. -
ผงขาว
หมายถึง น. ยาเสพติดร้ายแรงชนิดหนึ่ง มีองค์ประกอบส่วนใหญ่เป็นสารประเภทแอลคาลอยด์ คือ มอร์ฟีน เฮโรอีน และแอลคาลอยด์อิ่น ๆ ที่ได้จากฝิ่น ลักษณะเป็นของแข็ง เมื่อทำให้ร้อนจะแปรสภาพเป็นไอ. -
ผงคลี
หมายถึง น. ฝุ่นละเอียด, ละออง. -
ผงชูรส
หมายถึง น. เกลือกรดชนิดหนึ่งชื่อโซเดียมไฮโดรเจนกลูทาเมต หรือโมโนโซเดียมกลูทาเมต มีสูตร HOOC·(CH2)2·CH(NH2)·COONa ลักษณะเป็นผลึกสีขาว ใช้ในการปรุงแต่งรสอาหาร. -
ผงซักฟอก
หมายถึง น. สารอินทรีย์ชนิดหนึ่ง ลักษณะเป็นผง มีหลายชนิด มีองค์ประกอบที่สำคัญแตกต่างกัน เช่น ประกอบด้วยโซเดียมลอริลซัลเฟต (sodium lauryl sulphate) หรือโซเดียมอัลคิลอะริลซัลโฟเนต (sodium alkyl aryl sulphonate) เป็นต้น ใช้ประโยชน์ในการซักฟอกได้ดีกว่าสบู่ ทั้งใช้ซักฟอกในนํ้าอ่อน นํ้ากระด้าง หรือนํ้าเค็มได้ดี. -
ผงฟู
หมายถึง น. สารผสมชนิดหนึ่ง ซึ่งเมื่อเปียกนํ้าหรือทำให้ร้อนจะให้แก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ออกมา มีองค์ประกอบที่สำคัญ คือ โซเดียมไฮโดรเจนคาร์บอเนต มีสูตร NaHCO3 ปนแป้ง ผสมคลุกเคล้ากับสารอื่นซึ่งมักเป็นกรดทาร์ทาริก มีสูตร HOOC·CHOH·CHOH·COOH หรือโพแทสเซียมไฮโดรเจนทาร์เทรต มีสูตร KHC4H4O6 หรือแคลเซียมไดไฮโดรเจนฟอสเฟต มีสูตร Ca(H2PO4)2 หรือสารส้ม ใช้ประโยชน์ทำให้ขนมปังและขนมบางประเภทมีเนื้อฟูพรุน. -
ผงม
หมายถึง [ผะหฺงม] ก. ประคบประหงม. -
ผงร
หมายถึง [ผะหฺงอน] ก. หงาย, ชูขึ้น, ทรงไว้, เช่น ข้าแต่พระผู้ผงรแผ่นแผ้ว. (ม. คำหลวง จุลพน); ชะเง้อขึ้น เช่น เสือผกผงร. (เสือโค). (ข. ผฺงาร). -
ผงอน
หมายถึง [ผะหฺงอน] น. แผ่นดิน, (โบ) เขียนว่า ผงร ก็มี. ก. เอี้ยว, เลี้ยว. -
ผงอบ
หมายถึง [ผะหฺงอบ] ว. อ่อนเพลียมาก, จวนจะสิ้นใจ. -
ผงะ
หมายถึง [ผะหฺงะ] ก. แสดงอาการชะงักงันหรือถอยไปข้างหลังเมื่อประสบเหตุการณ์ประจันหน้าโดยกะทันหันไม่ทันรู้ตัวหรือคาดหมายมาก่อน. -
ผงาด
หมายถึง [ผะหฺงาด] ว. สง่า, เด่น, ผาดโผน. -
ผงเข้าตาตัวเอง
หมายถึง (สำ) น. เมื่อปัญหาหรือความเดือดร้อนเกิดแก่ผู้อื่น ช่วยแก้ไขให้เขาได้ แต่เมื่อเกิดแก่ตน กลับแก้ไขไม่ได้. -
ผง่าน
หมายถึง [ผะหฺง่าน] ว. ผงาด เช่น ทั้งอกไหล่ก็ผายผึ่งผง่านโง. (ม. คำหลวง ชูชก). -
ผจง
หมายถึง [ผะจง] น. ความตั้งใจ. ก. ตั้งใจทำให้ดี, บรรจง, เช่น ผจงแต่ง ผจงจัด. (ข. ผฺจง่). -
ผจญ,ผจัญ
หมายถึง [ผะจน, ผะจัน] ก. พยายามต่อสู้, พยายามเอาชนะ, เช่น มารผจญ, ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชนะ เช่น ผจญความทุกข์ยาก ผจญอุปสรรค, ประจญ หรือ ประจัญ ก็ว่า. (ข. ผฺจาญ่ ว่า ทำให้แพ้). -
ผจญภัย
หมายถึง ก. ออกไปเสี่ยงสู้ภัยอันตราย. -
ผจาน
หมายถึง ก. เปิดเผยความชั่ว, ประจาน. (ข. ผฺจาล ว่า ทำให้เข็ดหลาบ). -
ผชุม
หมายถึง ก. ประชุม. (ข. ). -
ผณิ,ผณิน
หมายถึง น. งู. (ป. ผณิ; ส. ผณินฺ). -
ผณินทร,ผณิศวร
หมายถึง น. พญางู คือ นาคราช. (ส. ผณินฺ + อินฺทฺร; ส. ผณินฺ + อีศฺวร). -
ผณินทรสมพัตสร
หมายถึง [ผะนินทฺระสมพัดสอน] น. ปีงูใหญ่, ปีมะโรง. (ป. ผณิ + ส. อินฺทฺร + ส. สํวตฺสร). -
ผด
หมายถึง น. ชื่อโรคผิวหนังชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นผื่นเม็ดเล็ก ๆ ตามผิวหนัง มักเกิดในเวลาที่มีอากาศร้อนอบอ้าว มีอาการคัน. -
ผดุง
หมายถึง ประดุง, ค้ำ, ค้ำจุน, ระวัง, อุดหนุน -
ผดุงครรภ์
หมายถึง [ผะดุงคัน] น. ผู้ทำการคลอดบุตรแผนปัจจุบัน. -
ผทม
หมายถึง [ผะทม] ก. นอน (ใช้แก่เจ้านาย), ประทม หรือ บรรทม ก็ใช้. (ข. ผฺทํ). -
ผทมเพลิง
หมายถึง ก. อยู่ไฟ. -
ผนวก
หมายถึง [ผะหฺนวก] ก. เพิ่มเข้า, บวกเข้า, เช่น ผนวกดินแดน. -
ผนวช
หมายถึง [ผะหฺนวด] (ราชา) ก. บวช. -
ผนัง
หมายถึง [ผะหฺนัง] น. ฝาที่ก่ออิฐถือปูน, ฝาทึบที่โบกปูน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ผนังถ้ำ. -
ผนิด
หมายถึง [ผะหฺนิด] ก. ปิดให้แน่น เช่น พอเขียนหมดเข้าผนิดปิดตรา. (อิเหนา). -
ผนึก
หมายถึง [ผะหฺนึก] ก. ติดให้แน่น เช่น ผนึกซอง ผนึกตรา, อัดให้แน่นเป็นปึก เช่น ผนึกกระดาษหลาย ๆ แผ่นให้เป็นปึกเดียวกัน, ปิดให้แน่น เช่น ผนึกไห, รวมกันให้เป็นปึกแผ่น เช่น ผนึกกำลัง. น. การนำช้างเล็กไปโดยใช้ช้างใหญ่ขนาบไป; เครื่องใช้ที่มีลักษณะแคบสำหรับสอดใส่สิ่งของ. -
ผม
หมายถึง น. ขนที่ขึ้นอยู่บนศีรษะ โดยปรกติเป็นเส้นยาว, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ เผ้า เป็น ผมเผ้า หรือ เผ้าผม. -
ผม
หมายถึง ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย ใช้พูดโดยสุภาพ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. -
ผมจุก
หมายถึง น. ผมเด็ก ๆ ที่ขมวดเอาไว้ตรงขม่อม, จุก หรือ หัวจุก ก็เรียก. -
ผมชิงเกิล
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่ซอยผมด้านหลังไล่ระดับกันลงมาถึงต้นคอ. (อ. shingle). -
ผมดอกกระทุ่ม
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่ตัดสั้นแล้วหวีเสยให้เป็นพุ่มคล้ายดอกกระทุ่ม ไม่มีจอน. -
ผมทรงมหาดไทย
หมายถึง (โบ) น. ทรงผมผู้ชายที่โกนรอบศีรษะ แต่ไว้ยาวตรงกลางกระหม่อม แล้วหวีแต่งเรือนผมตามแต่จะเห็นงาม, ผมหลักแจว ก็ว่า. -
ผมทัด
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่มีผมยื่นยาวทั้ง ๒ ข้างจอนผมสำหรับทัดหู. -
ผมนาง
หมายถึง น. ชื่อปลาทะเลชนิด Alectis ciliaris, A. indica และ Carangoides armatus ในวงศ์ Carangidae ลำตัวสั้น กว้าง แบนข้างมาก คอดหางเล็ก เกล็ดละเอียด เว้นแต่ที่ส่วนท้ายของเส้นข้างตัว โดยเฉพาะบริเวณคอดหางเกล็ดจะขยายใหญ่เป็นสันแข็ง มีกระดูกเป็นหนาม ๒ อัน โผล่อยู่หน้าครีบก้น ที่สำคัญคือ ต่างก็มีก้านครีบหลังตอนที่ ๒ และครีบก้นที่เป็นเส้นยาวมาก ลำตัวสีเงิน เฉพาะใกล้สันหลังเป็นสีฟ้าอมเทา ในระยะที่เป็นปลาขนาดเล็กจะมีลายพาดขวางเป็นบั้งสีเทาอยู่หลายแถบ เส้นครีบที่เป็นลายยาวมีสีคลํ้าหรือดำ จึงได้ชื่อว่า ผมนาง เฉพาะชนิด A. indica มีขนาดยาวได้ถึง ๘๐ เซนติเมตร. -
ผมบ๊อบ
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่ตัดปลายด้านหลังให้เสมอกัน ยาวราวระดับต้นคอ. (อ. bob). -
ผมปีก
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่ไว้ผมยาวแต่เฉพาะกลางกระหม่อมคล้ายผมทรงมหาดไทย ด้านหลังยาวประบ่า. -
ผมมวย
หมายถึง น. ทรงผมที่ไว้ยาวแล้วเกล้าเป็นมวย. -
ผมมหาดไทย
หมายถึง (โบ) น. ทรงผมผู้ชายที่โกนรอบศีรษะ แต่ไว้ยาวตรงกลางกระหม่อม แล้วหวีแต่งเรือนผมตามแต่จะเห็นงาม, ผมหลักแจว ก็ว่า. -
ผมม้า
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่หวีส่วนหนึ่งลงมาปรกหน้าผากราวระดับคิ้ว. -
ผมรองทรง
หมายถึง น. ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้น ข้างบนยาว. -
ผมลานบิน
หมายถึง น. ทรงผมผู้ชายที่ตัดข้างล่างสั้นเกรียน ข้างบนราบเสมอกัน. -
ผมสองสี
หมายถึง ว. มีอายุแล้ว หมายถึง คนที่มีผมหงอกบ้างแล้ว เช่น เขาเป็นคนผมสองสีแล้ว. น. คนมีอายุแล้ว (มักใช้พูดในเชิงกระทบกระเทียบ) เช่น ผมสองสีแล้วยังทำเป็นเด็ก ผมสองสีแล้วยังพูดจาเชื่อถือไม่ได้, สองผม ก็ว่า. -
ผมหลักแจว
หมายถึง น. ผมทรงมหาดไทย. -
ผมเปีย
หมายถึง น. ผมที่ไว้ยาวบริเวณท้ายทอย, ผมที่ถักห้อยยาวลงมา, เปีย หรือ หางเปีย ก็เรียก. -
ผมเป๋
หมายถึง น. ทรงผมผู้ชายที่หวีแสกข้าง. -
ผมแกละ
หมายถึง [-แกฺละ] น. ผมเด็กผู้ชายที่เอาไว้เป็นแหยมตรงแง่ศีรษะ. -
ผมโป่ง
หมายถึง น. ทรงผมผู้หญิงที่มีช้องหนุนให้ผมโป่งแล้วเกล้าเป็นมวย. -
ผมไฟ
หมายถึง น. ผมเดิมของทารกที่ติดมาแต่กำเนิด, ที่เรียกว่าผมไฟนั้นเพราะแต่เดิมมารดาทารกต้องอยู่ไฟ. -
ผยอง
หมายถึง [ผะหฺยอง] ก. เผ่นโผน; ลำพอง, เย่อหยิ่ง, ฮึกเหิม. -
ผย่ำเผยอ
หมายถึง [ผะหฺยํ่าผะเหฺยอ] ก. ปํ้า ๆ เป๋อ ๆ เช่น ทำหาวเรอพูดผยํ่าเผยอ. (พงศ. เลขา). -
ผรณ,ผรณ-
หมายถึง [ผะระนะ-] น. การแผ่ไป, การซ่านไป. (ป.). -
ผรณาปีติ
หมายถึง [ผะระ-] น. ปีติที่เกิดแล้วทำให้รู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกาย. (ป.). -
ผรสุ
หมายถึง [ผะระสุ] น. ขวาน. (ป.; ส. ปรศุ). -
ผริต,ผริต-
หมายถึง [ผะหฺริด, ผะริตะ-] ก. แผ่ไป, ซ่านไป. (ป.). -
ผรุพก
หมายถึง [ผะรุ-] น. กระโถน. (ส.). -
ผรุส,ผรุส-
หมายถึง [ผะรุสะ-, ผะรุดสะ-] ว. หยาบ, หยาบคาย. (ป.). -
ผรุสวาจา
หมายถึง [ผะรุสะวาจา, ผะรุดสะวาจา] น. คำหยาบ. (ป.). -
ผรุสวาท
หมายถึง [ผะรุสะวาด, ผะรุดสะวาด] น. คำหยาบ. (ป.). -
ผล
หมายถึง น. ลูกไม้ เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง; สิ่งที่เกิดจากการกระทำ เช่น ผลแห่งการทำดี ผลแห่งการทำชั่ว; ประโยชน์ที่ได้รับ เช่น ทำนาได้ผล เรียนได้ผล; ในพระพุทธศาสนา เป็นชื่อแห่งโลกุตรธรรม มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติผล สกิทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล, คู่กับ มรรค; ลักษณนามเรียกผลไม้ เช่น มะม่วง ๒ ผล มะปราง ๓ ผล; จำนวนที่ได้จากการคำนวณ เช่น ๕ กับ ๗ บวกกัน ได้ผลเท่ากับ ๑๒, ผลลัพธ์ ก็ว่า. (ป., ส.). -
ผลก
หมายถึง [ผะหฺลก] (โบ) ว. บ่อย ๆ, เนือง ๆ. -
ผลคุน
หมายถึง [ผนละคุน] น. เดือนผาลคุน คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. (ส.; ป. ผคฺคุณ). -
ผลคุนี
หมายถึง [ผนละคุนี] น. ชื่อดาวนักษัตรมี ๔ ดวง เรียกว่า ดาวเพดาน เมื่อแยกเพียง ๒ ดวงหน้า เรียกว่า บุรพผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๑ คือ ดาววัวตัวผู้ หรือ ดาวงูเมีย, อีก ๒ ดวงหลัง เรียกว่า อุตรผลคุนี เป็นดาวฤกษ์ที่ ๑๒ คือ ดาวเพดาน หรือ ดาววัวตัวเมีย. (ส.; ป. ผคฺคุณี). -
ผลคุนีบูรพมาส
หมายถึง [-บูระพะมาด] น. วันเพ็ญในนักษัตรอุตรผลคุนี. (ส. ผาลคุนี + ปูรฺว + มาส). -
ผลง
หมายถึง [ผฺลง] ก. ปลิดปลง, ฆ่าให้ตาย. -
ผลพลอยได้
หมายถึง น. สิ่งที่ได้รับนอกเหนือจากผลที่ได้ตามความมุ่งหมาย. -
ผลลัพธ์
หมายถึง น. จำนวนที่ได้จากการคำนวณ เช่น ถอดกรณฑ์ที่ ๒ ของ ๔๙ ได้ผลลัพธ์เป็น ๗, ผล ก็ว่า. -
ผลอ
หมายถึง [ผฺลอ] ว. โบ๋, โหว, เช่น ปากผลอ; ประจบประแจง เช่น พูดผลอ. -
ผละ
หมายถึง [ผฺละ] ก. แยกออก เช่น นักมวยชกแล้วผละออก, ละทิ้งไปโดยกะทันหัน เช่น ผละไปจากการประชุม. -
ผละงาน
หมายถึง ก. ละทิ้งการงานไปโดยกะทันหัน, นัดหยุดงาน. -
ผลัก
หมายถึง [ผฺลัก] ก. ใช้มือดันให้พ้นตัวหรือให้เคลื่อนที่ไปทันที เช่น ผลักประตู. -
ผลัด
หมายถึง [ผฺลัด] ก. เปลี่ยนแทนที่ เช่น ผลัดเสื้อผ้า ผลัดเวร ผลัดใบ ผลัดขน. น. ลักษณนามเรียกการผลัดเปลี่ยนเวรยาม เช่น เปลี่ยนเวรวันละ ๓ ผลัด. -
ผลัดเปลี่ยน
หมายถึง ก. ผลัดกันประจำหน้าที่ เช่น ผลัดเปลี่ยนเวรยาม. -
ผลัดแผ่นดิน
หมายถึง ก. เปลี่ยนพระเจ้าแผ่นดิน คือ พระเจ้าแผ่นดินองค์ใหม่ขึ้นครองราชสมบัติ, เปลี่ยนแผ่นดิน ก็ว่า. -
ผลับ
หมายถึง [ผฺลับ] ว. เร็ว; เสียงอย่างเสียงสุนัขกินนํ้าข้าว. -
ผลัวะ
หมายถึง [ผฺลัวะ] ว. อาการที่ผลุนผลันเข้าไปหรือออกมาอย่างรวดเร็ว เช่น เปิดประตูผลัวะเข้าไป; เสียงดังอย่างเอาดินปาพุ่มไม้หรืออย่างเสียงนกเขาที่บินออกจากพุ่มไม้. -
ผลา
หมายถึง [ผฺลา] น. ง้าว; ก้อนหิน. ว. กล้า; คม. -
ผลาญ
หมายถึง [ผฺลาน] ก. ทำลายให้หมดสิ้นไป, บางทีหมายถึงทำลายทรัพย์สมบัติให้หมดสิ้นไป เช่น ผลาญพ่อผลาญแม่ คือ ทำลายทรัพย์สมบัติของพ่อแม่ให้หมดสิ้นไป. -
ผลานิสงส์
หมายถึง [ผะ-] น. ความไหลออกแห่งผล (ความดี), ผลแห่งบุญกุศล. (ป.). -
ผลาผล
หมายถึง [ผะลาผน] น. ลูกไม้ใหญ่น้อย. (ป.). -
ผลาหาร
หมายถึง [ผะลาหาน] น. อาหารคือลูกไม้. -
ผลิ
หมายถึง [ผฺลิ] ก. เริ่มงอกปริออกมา, เริ่มแตกดอกออกใบ, เช่น ดอกไม้ผลิ ใบไม้ผลิ. -
ผลิก,ผลิก-,ผลิกะ
หมายถึง [ผะลิกะ-] น. ผลึก. (ป.). -
ผลิกศิขรี
หมายถึง [-สิขะรี] น. เขาแก้วผลึก คือ เขาไกรลาส. (ป. ผลิก + ส. ศิขรี).