ตัวกรองผลการค้นหา
แฉ
หมายถึงน. เครื่องตีชนิดหนึ่ง ทำด้วยโลหะ สำหรับตีขัดจังหวะ เล็กกว่าฉาบ.
เปียกแฉะ
หมายถึงก. มีน้ำชุ่มอยู่มาก เช่น ถนนเปียกแฉะ.
พัดแฉกทรงพุ่มข้าวบิณฑ์
หมายถึงน. พัดยศของสมเด็จพระสังฆราช สมเด็จพระราชาคณะ และพระราชาคณะ มีลักษณะอย่างทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ ปลายแหลม และมีแฉกโดยรอบ พื้นตาดโหมด หรือกำมะหยี่ ปักลวดลายด้วยดิ้นเลื่อมหรือดิ้นด้าน มีสีและลวดลายต่าง ๆ ตามชั้นแห่งสมณศักดิ์ ด้ามงาเกลี้ยง, ถ้าเป็นพัดยศสมเด็จพระสังฆราช ยอดทำด้วยงาสลักเป็นฉัตร ๓ ชั้น.
ลิ้นสองแฉ
หมายถึง(สำ) ว. ที่พูดสับปลับเชื่อถือไม่ได้.
อีฉุยอีแฉก
หมายถึงก. กระจัดกระจาย, ไม่รวมอยู่แห่งเดียวกัน. ว. ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, สุรุ่ยสุร่าย, อีลุ่ยฉุยแฉก หรือ อีหลุยฉุยแฉก ก็ว่า.
อีหลุยฉุยแฉก
หมายถึงก. กระจัดกระจาย, ไม่รวมอยู่แห่งเดียวกัน. ว. ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน, สุรุ่ยสุร่าย, อีลุ่ยฉุยแฉก หรือ อีฉุยอีแฉก ก็ว่า.
กระแฉก,-กระแฉก
หมายถึงใช้เข้าคู่กับคำ กระฉอก เป็น กระฉอกกระแฉก.
กระฉอกกระแฉก
หมายถึง(ปาก) ก. กระฉอก, กระเพื่อมออกมา.
กระแฉ่น
หมายถึง(โบ) ก. ดังสนั่น เช่น ฟ้ากระแฉ่นเรือนผยองช่วยดู. (แช่งนํ้า).
เฉอะแฉะ
หมายถึงว. เปียกเลอะเทอะเปรอะเปื้อน.
แฉ่
หมายถึงว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงฝนตกพรำ ๆ เป็นระยะ ๆ หรือเสียงที่เอาโลหะเผาไฟร้อนจุ่มลงในนํ้า.
แฉก,แฉก ๆ
หมายถึงว. ลักษณะของสิ่งที่เป็นแผ่นและแยกออกเป็นจัก ๆ หรือเป็นทางยาว เช่น พัดแฉก ดาว ๕ แฉก ใบตาลเป็นแฉก ๆ; เรียกพัดยศพระราชาคณะ มียอดแหลมและริมเป็นจัก ๆ ว่า พัดแฉก. น. ลักษณนามเรียกสิ่งที่มีลักษณะเป็นแฉก ๆ เช่น ใบมะละกอมี ๕ แฉก รูป ๓ แฉก.