คำในภาษาไทยบุพการีหมายถึง น. ผู้ที่ทําอุปการะมาก่อน เช่น บิดามารดาเป็นบุพการีของบุตรธิดา. (ป. ปุพฺพการี); (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด. ภาพประกอบ บุพการี คำในภาษาไทยที่คล้ายกันคดีอุทลุม บกพร่อง บง บด บดบัง บดเอื้อง บถ บทความ บทจร ผู้บุพการี ลามปาม อุทลุมแชร์บทความนี้ แชร์ กลับไปที่หน้าหลัก "พจนานุกรมไทย"ก่อนหน้าบุพกรรมถัดไปบุพกิจ