พลังจิต
หมายถึง น. ความเข้มแข็งของจิตใจ, อำนาจจิต.
พลังเงียบ
หมายถึง (การเมือง) น. เสียงส่วนใหญ่ที่ไม่แสดงออก. (อ. silent majority).
พลัด
หมายถึง [พฺลัด] ก. พลาด หลุด หรือตกจากที่ใดที่หนึ่ง เช่น ของพลัดจากมือ เด็กพลัดจากต้นไม้, พรากจากกันโดยไม่รู้ว่าหลงไปอยู่ที่ใด เช่น พลัดพ่อ พลัดแม่, พรากจากถิ่นฐานหรือบ้านเกิดเมืองนอนเดิม เช่น พลัดถิ่นฐานบ้านเมือง พลัดบ้าน พลัดเมือง.
พลัดถิ่น
หมายถึง ว. อยู่ไกลจากถิ่นที่อยู่ของตน เช่น เรียกรัฐบาลที่ตั้งศูนย์บัญชาการอยู่นอกประเทศของตนว่า รัฐบาลพลัดถิ่น.
พลัดที่นาคาที่อยู่
หมายถึง (สำ) ก. พลัดพรากจากถิ่นฐานเดิม, ระหกระเหิน.
พลัดพราก
หมายถึง ก. จากไป, แยกออกจากกันไป.
พลัน
หมายถึง [พฺลัน] ว. ทันที เช่น โดยพลัน เร็วพลัน.
พลับ
หมายถึง [พฺลับ] น. ชื่อไม้ต้นชนิด Diospyros malabarica Kostel. var. siamensis (Hochr.) Phengklai ในวงศ์ Ebenaceae คล้ายตะโก ผลกินได้, มะพลับ ก็เรียก.
พลับพลา
หมายถึง [-พฺลา] น. ที่ประทับชั่วครั้งคราวสำหรับรับรองพระเจ้าแผ่นดินและพระบรมราชวงศ์ชั้นสูง.
พลับพลึง
หมายถึง [-พฺลึง] น. ชื่อไม้ล้มลุกมีหัวชนิด Crinum asiaticum L. ในวงศ์ Amaryllidaceae ใบยาวใหญ่เป็นกาบ หัวมีพิษ ดอกสีขาว กลิ่นหอม.
พลับเขา
หมายถึง ดู กระดูกค่าง.
พลั่ก
หมายถึง [พฺลั่ก] ว. อาการที่ไหลทะลักออกมาด้วยกำลังดัน เช่น เลือดออกพลั่ก; เสียงดังเช่นนั้น.
พลั่ง,พลั่ง ๆ
หมายถึง [พฺลั่ง] ว. อาการที่หลั่งไหลออกมาไม่ขาดสายด้วยกำลังดัน เช่น น้ำเดือดพลั่ง ๆ น้ำไหลพลั่ง ๆ.
พลั่ว
หมายถึง น. เครื่องมือสำหรับแทงดิน สาดดิน สาดข้าว รูปแบน ๆ มีด้ามสำหรับถือ.
พลั้ง
หมายถึง [พฺลั้ง] ก. พลาดโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, มักใช้เข้าคู่กับคำ พลาด เป็น พลั้งพลาด หรือ พลาดพลั้ง.
พลั้งปาก
หมายถึง ก. พูดไปโดยไม่ทันคิด.
พลั้งปากเสียศีล พลั้งตีนตกต้นไม้
หมายถึง (สำ) ก. พูดหรือทำอะไรโดยไม่ระมัดระวังย่อมเกิดความเสียหาย.
พลั้งพลาด
หมายถึง [-พฺลาด] ก. ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลาดพลั้ง ก็ว่า.
พลั้งเผลอ
หมายถึง [-เผฺลอ] ว. ผิดพลาดเพราะหลงลืมไปชั่วขณะ.
พลากร
หมายถึง [พะลากอน] น. กองทหารเป็นจำนวนมาก. (ป. พล + อากร).
พลาง
หมายถึง [พฺลาง] ว. ในระยะเวลาเดียวกัน (มักใช้กับกริยาที่ควบคู่กัน) เช่น เขาเดินพลางกินพลาง กองทัพสู้พลางถอยพลาง, ชั่วระหว่างเวลา (ที่ยังไม่พร้อมหรือยังไม่ถึงกำหนดเป็นต้น) เช่น กินไปพลางก่อน ทำไปพลางก่อน อยู่ไปพลางก่อน.
พลาญ
หมายถึง [พะลาน] (โบ) น. ลาน.
พลาด
หมายถึง [พฺลาด] ก. ไม่ตรงที่หมาย ในลักษณะเช่น เพลี่ยงไป เลี่ยงไป หรือไถลไป เช่น ยิงพลาด เหยียบบันไดพลาด; ผิดพลาด เพราะไม่รู้เท่าหรือเชื่อตัวเองเกินไปเป็นต้น เช่น ตอบพลาด.
พลาดท่า
หมายถึง ก. เสียที, เสียรู้.
พลาดพลั้ง
หมายถึง [-พฺลั้ง] ก. ผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจหรือไม่ทันคิด, พลั้งพลาด ก็ว่า.
พลาดิศัย
หมายถึง ว. มีกำลังยิ่ง. (ส. พล + อติศย).
พลาธิการ
หมายถึง น. หน่วยงานของทหารและตำรวจ มีหน้าที่ควบคุมการจัดที่พัก จัดเครื่องใช้ จัดอาหาร ฯลฯ; (โบ) หัวหน้ากรมในกองทัพบกซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวกับการนี้.
พลานามัย
หมายถึง น. ภาวะของร่างกายที่แข็งแรง และไม่เป็นโรค; วิชาว่าด้วยการรักษาสุขภาพของร่างกายและจิตใจ.
พลานึก
หมายถึง น. ทหาร, นักรบที่ต้องใช้กำลังกาย. (ป., ส. พลานีก).
พลาม
หมายถึง [พฺลาม] ว. อาการที่กินอาหารเช่นกล้วยและเคี้ยวปากกว้าง ๆ; แวบวาบ.
พลาย
หมายถึง [พฺลาย] ว. เรียกช้างตัวผู้ว่า ช้างพลาย. (ต.).
พลายม้า
หมายถึง น. เรือพายม้า, ใช้ว่า ไพม้า ก็มี.
พลาสติก
หมายถึง น. สารประกอบอินทรีย์ที่สังเคราะห์ขึ้นใช้แทนวัสดุธรรมชาติ บางชนิดเมื่อเย็นก็แข็งตัว เมื่อถูกความร้อนก็อ่อนตัว บางชนิดแข็งตัวถาวร มีหลายชนิด เช่น ไนลอน ยางเทียม ใช้ทำสิ่งต่าง ๆ เช่น เสื้อผ้า ฟิล์ม ภาชนะ ส่วนประกอบเรือหรือรถยนต์. (อ. plastic).
พลาสมา
หมายถึง น. ส่วนประกอบของเลือดที่แยกเอาเม็ดเลือดออกแล้ว; (ฟิสิกส์) ภาวะหนึ่งของสสาร ณ ภาวะนี้สสารอยู่ในสภาพแก๊สที่ร้อนจัดอย่างยิ่งยวด และแตกตัวเป็นอนุภาคบวกกับอิเล็กตรอนซึ่งมีจำนวนเท่ากันโดยประมาณ สสารในภาวะนี้เป็นตัวนำไฟฟ้าที่ดียิ่ง. (อ. plasma).
พลาหก
หมายถึง [พะลา-] น. เมฆ, ฝน. (ป., ส. วลาหก).
พลำ,พล้ำ
หมายถึง [พฺลำ, พฺลํ้า] ก. พลาดถลำ.
พลำภัง
หมายถึง [พะ-] (โบ) น. ชื่อกรมการปกครองในกระทรวงมหาดไทย, เขียนเป็น พลัมภัง พลำภังค์ ก็มี.
พลิ
หมายถึง [พะลิ] ดู พลี ๑.
พลิก
หมายถึง [พฺลิก] ก. กลับด้านหนึ่งเป็นอีกด้านหนึ่ง เช่น เรือพลิกท้อง ปลาพลิกท้อง นอนพลิกข้าง พลิกหน้าหนังสือ พลิกถ้อยคำ.
พลิกกระเป๋า
หมายถึง (ปาก) ก. เสียจนหมดตัวเพราะผิดจากที่คาดหมายไว้ (ใช้แก่การพนัน).
พลิกตัว
หมายถึง ก. เปลี่ยนท่านอนจากท่าหนึ่งเป็นอีกท่าหนึ่งเช่นจากนอนหงายเป็นนอนตะแคง.
พลิกศพ
หมายถึง ก. ชันสูตรศพ.
พลิกหน้ามือเป็นหลังมือ
หมายถึง (สำ) ก. เปลี่ยนแปลงหรือทำให้ผิดไปจากเดิมอย่างตรงกันข้าม, กลับหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ว่า.
พลิกแผ่นดิน
หมายถึง (สำ) ก. เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในระบบหรือวิธีการปกครองแผ่นดิน.
ว. อาการที่ตามหาเท่าไร ๆ ก็ไม่พบ เช่น หาจนพลิกแผ่นดิน.
พลิกแพลง
หมายถึง [-แพฺลง] ว. ยักเยื้องถ่ายเทเป็นอย่างอื่น ๆ, ที่เปลี่ยนแปลงให้ผิดไปจากแบบปรกติธรรมดา, เช่น พูดพลิกแพลง ทำพลิกแพลง เล่นพลิกแพลง เตะตะกร้อท่าพลิกแพลง.
ก. กลับกลาย, เปลี่ยนแปลง, เช่น วิธีการพลิกแพลง; ดัดแปลง, ยักย้ายถ่ายเท, เช่น ช่างพลิกแพลง.
พลิพัท
หมายถึง [พะลิ-] น. โคผู้. (ป. พลิวทฺท).
พลิ้ว
หมายถึง [พฺลิ้ว] ก. บิด, เบี้ยว, เช่น คมมีดพลิ้ว; สะบัดเป็นคลื่นไปตามลม เช่น ธงพลิ้ว.
พลี
หมายถึง [พะลี] น. การบวงสรวง, เครื่องบวงสรวง, ส่วย, การบูชา, (ตามแบบมี ๕ คือ ญาติพลี สงเคราะห์ญาติ, อติถิพลี ต้อนรับแขก, เปตพลี ทำบุญอุทิศให้ผู้ตาย, ราชพลี ถวายเป็นหลวง มีเสียภาษีอากรเป็นต้น, เทวตาพลี ทำบุญอุทิศให้เทวดา, และแบ่งเป็น ๒ อย่าง คือ ธรรมพลี อุทิศกุศลให้ และ อามิสพลี ให้สิ่งของ). (ป., ส. พลิ ว่า เครื่องบวงสรวง).
พลี
หมายถึง [พฺลี] ก. เสียสละ เช่น พลีชีพเพื่อชาติ, บวงสรวงเชิญเอามา (ใช้แก่ยาสมุนไพร) เช่น ไปพลียาที่ต้นเทียน คือ ไปบวงสรวงเก็บต้นเทียนหรือส่วนใดส่วนหนึ่งของต้นเทียนมาทำยารักษาโรค.
พลี
หมายถึง [พะลี] ว. มีกำลัง. (ป.).
พลีกรรม
หมายถึง [พะลีกำ] น. การบูชา, พิธีบูชา.
พลีมุข
หมายถึง [พะลี-] น. ลิง. (ส. พลีมุข ว่า หน้าย่น).
พลุ
หมายถึง [พฺลุ] น. ดอกไม้เพลิงชนิดหนึ่ง บรรจุดินปืนในกระบอกไม้ไผ่ เมื่อจุดมีเสียงระเบิดดังคล้ายเสียงปืน, โดยอนุโลมเรียกดอกไม้เพลิงอย่างอื่นที่จุดมีเสียงระเบิดดังเช่นนั้นว่า พลุ.
ว. ฟุ, ฟ่าม, ไม่แน่น.
พลุก
หมายถึง [พฺลุก] น. งาช้าง. (ข. ภฺลุก).
พลุก
หมายถึง [พฺลุก] ว. พลุ่ง.
พลุกพล่าน
หมายถึง [พฺลุกพฺล่าน] ก. เกะกะ, ขวักไขว่, เกลื่อนกล่น.
ว. อาการที่เคลื่อนไหวขวักไขว่ไม่เป็นระเบียบ เช่น เดินพลุกพล่าน วิ่งพลุกพล่าน แล่นพลุกพล่าน.
พลุ่ก
หมายถึง [พฺลุ่ก] ว. พลุ่งขึ้นมา.
พลุ่ง
หมายถึง [พฺลุ่ง] ก. อาการที่ไอน้ำหรือควันดันตัวพุ่งออกมาโดยแรง เช่น น้ำเดือดไอน้ำพลุ่งขึ้นมา ไฟไหม้ควันพลุ่งขึ้นมา, โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น โทสะพลุ่งขึ้นมา อารมณ์เดือดพลุ่ง.
พลุ่งพล่าน
หมายถึง [-พฺล่าน] ก. บันดาลโทสะจนนั่งไม่ติด.
พลุ่มพล่าม
หมายถึง [พฺลุ่มพฺล่าม] ว. ยุ่มย่าม, ซุ่มซ่าม, ตะกรุมตะกราม.
พลุ่ย
หมายถึง [พฺลุ่ย] ว. ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป.
พลุ้น
หมายถึง [พฺลุ้น] ว. อ่อน (ใช้แก่มะพร้าวที่กะลายังไม่แข็ง).
พลุ้ย
หมายถึง [พฺลุ้ย] ว. ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย.
พลู
หมายถึง [พฺลู] น. ชื่อไม้เถาชนิด Piper betle L. ในวงศ์ Piperaceae ใบมีรสเผ็ดร้อนใช้กินกับหมากและทำยาได้.
พลูคาว
หมายถึง [พฺลู-] ดู คาวตอง.
พลูต้น
หมายถึง [พฺลู-] (ถิ่น-พายัพ) น. ต้นข่าต้น. (ดู ข่าต้น).
พลูแก
หมายถึง [พฺลู-] น. ชื่อไม้เถาในสกุล Piper วงศ์ Piperaceae คล้ายพลู แต่ก้านใบยาวกว่า ใช้ทำยาได้.
พลูโต
หมายถึง [พฺลู-] น. ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๙ ในระบบสุริยะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างดวงอาทิตย์ประมาณ ๕,๙๐๐ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลางอยู่ระหว่าง ๒,๕๘๐ ถึง ๓,๕๓๐ กิโลเมตร ทางโคจรเป็นวงรีมาก ทำให้ส่วนหนึ่งของทางโคจรอยู่ภายในวงจรของดาวเนปจูน, ดาวยม ก็เรียก. (อ. Pluto).
พลูโทเนียม
หมายถึง [พฺลู-] น. ธาตุลำดับที่ ๙๔ สัญลักษณ์ Pu เป็นธาตุกัมมันตรังสีที่นักวิทยาศาสตร์สร้างขึ้น ไม่มีปรากฏในธรรมชาติ. (อ. plutonium).
พลเทพ
หมายถึง [พนละ-] น. ชื่อตำแหน่งจตุสดมภ์ตำแหน่งหนึ่ง คือ เสนาบดีฝ่ายเกษตร.
พลเมือง
หมายถึง [พนละ-] น. ประชาชน, ราษฎร, ชาวประเทศ.
พลเรือน
หมายถึง [พนละ-] น. ผู้ซึ่งไม่ใช่ทหาร.
ว. ที่ไม่ใช่ทหาร เช่น ข้าราชการพลเรือน.
พลโลก
หมายถึง [พนละ-] น. ชาวโลก, พลเมืองของโลก.
พล่อย
หมายถึง [พฺล่อย] ว. อาการที่พูดง่าย ๆ โดยไม่ตริตรอง.
พล่า
หมายถึง [พฺล่า] น. เครื่องกับข้าวชนิดหนึ่ง คล้ายยำ มักใช้เนื้อดิบ ทำให้สุกด้วยของเปรี้ยวเช่นมะนาว.
พล่าน
หมายถึง [พฺล่าน] ว. อาการเป็นไปในลักษณะป่วน วุ่น สับสน ลนลาน ซ่าน หรืออย่างอื่นที่คล้ายกัน เช่น เดือดพล่าน วิ่งพล่าน เดินพล่าน.
พล่าม
หมายถึง [พฺล่าม] ว. เพ้อเจ้อ, เหลิงเจิ้ง, อาการที่พูดมากจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ ไม่รู้จักจบจนน่ารำคาญ.
พล้อ
หมายถึง [พฺล้อ] ก. พ้อ.
พล้อ
หมายถึง [พฺล้อ] น. ต้นกะพ้อ. (ดู กะพ้อ ๒).
พวก
หมายถึง น. คน สัตว์ หรือสิ่งต่าง ๆ ที่รวมกันเข้าเป็นกลุ่มเป็นหมู่ตามอาชีพหรือชนิดเป็นต้น เช่น พวกนักเรียน พวกพ่อค้า พวกกรรมกร พวกนก พวกกา พวกเครื่องมือ พวกเครื่องเขียน.
พวกพ้อง
หมายถึง น. หมู่ญาติ, เพื่อนฝูง.
พวง
หมายถึง ว. ลักษณะที่ยื่นพองออกมา เช่น แก้มเป็นพวง.
พวง
หมายถึง ดู บ้า ๒.
พวง
หมายถึง น. กลุ่มของสิ่งที่มีลักษณะอย่างเดียวกันที่อยู่ร่วมขั้วเดียวกันหรือผูกมัดไว้รวมกัน เช่น พวงองุ่น พวงดอกไม้ พวงลูกโป่ง; คำต้นของไม้เลื้อยพวกหนึ่งที่มีดอกเป็นพวง มีหลายชนิด เช่น พวงแก้วกุดั่น พวงชมพู พวงนาค.
พวงคราม
หมายถึง น. ชื่อไม้เถาชนิด Petrea volubilis L. ในวงศ์ Verbenaceae ใบแข็งและคาย ดอกสีม่วงครามเป็นกลีบ ๕ แฉก คล้ายรูปดาว ออกเป็นช่อใหญ่.
พวงชมพู
หมายถึง น. ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Antigonon leptopus Hook. et Arn. ในวงศ์ Polygonaceae ดอกสีชมพูรูปหัวใจเล็ก ๆ ออกเป็นช่อยาว ออกดอกตลอดปี.
พวงดอกไม้
หมายถึง น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์บุษยะ มี ๕ ดวง, ดาวปุยฝ้าย ดาวดอกบัว ดาวโลง ดาวปู ดาวสิธยะ ดาวสมอสำเภา ดาวบุษย์ ดาวปุษยะ หรือ ดาวปุสสะ ก็เรียก.
พวงมาลัย
หมายถึง น. ดอกไม้ประดิษฐ์แบบไทยลักษณะหนึ่ง โดยการนำดอกไม้ กลีบดอกไม้ และใบไม้ มาร้อยด้วยเข็ม แล้วรูดออกมาใส่ด้ายผูกเป็นพวง มีลักษณะต่าง ๆ กัน, มาลัย ก็เรียก; เครื่องสำหรับบังคับเรือไฟหรือเรือยนต์ รถยนต์ ให้ไปตามทางที่ต้องการ; เครื่องสำหรับช่วยพยุงคนตกนํ้า มีรูปคล้ายพวงมาลัย; ชื่อการเล่นของชาวบ้านชนิดหนึ่ง เรียกว่า เพลงพวงมาลัย.
พวงมาลา
หมายถึง น. ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี มักมีใบไม้เป็นส่วนประกอบด้วย สำหรับวางที่อนุสาวรีย์ พระบรมรูป หรือศพ เป็นต้น เพื่อเป็นเกียรติหรือแสดงความเคารพ.
พวงมโหตร
หมายถึง [-มะโหด] น. พวงอุบะซึ่งห้อยประดับอยู่ที่คันดาลฉัตร ทำด้วยผ้าตาดทอง, ลูกมโหตร ก็ว่า.
พวงหยก
หมายถึง น. ชื่อไม้เถาขนาดกลางชนิด Strongylodon macrobotrys A. Gray ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีหยกหรือสีนํ้าทะเล ออกเป็นช่อห้อยยาว.
พวงหรีด
หมายถึง น. ดอกไม้ที่จัดแต่งขึ้นตามโครงรูปต่าง ๆ เช่น วงกลม วงรี สำหรับใช้เคารพศพ, หรีด ก็เรียก.
พวงอุไร
หมายถึง ดู ทองอุไร.
พวงแสด
หมายถึง น. ชื่อไม้เถาขนาดเล็กชนิด Pyrostegia venusta (Ker-Gawler) Miers ในวงศ์ Bignoniaceae ดอกสีแสดรูปกระบอก ออกเป็นช่อยาว.
พวงโกเมน
หมายถึง น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Mucuna bennettii F. Muell. ในวงศ์ Leguminosae ดอกสีแสด ออกเป็นช่อห้อยยาว.
พวน
หมายถึง น. รวงข้าวที่นวดแล้วหรืออ้อยที่หีบครั้งที่ ๒.
พวน
หมายถึง น. เชือกเกลียวขนาดใหญ่สำหรับใช้โยงเรือ เป็นต้น; แนว.
พวน
หมายถึง น. ชาวไทยพวกหนึ่ง เดิมมีถิ่นฐานอยู่ในประเทศลาว ส่วนหนึ่งได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานอยู่ทางภาคกลางของประเทศไทย.
พวย
หมายถึง ก. สูง, พุ่ง, ไปโดยเร็ว.
พวย
หมายถึง น. ส่วนของกาหรือป้านที่ยื่นออกมา สำหรับรินนํ้า.
