ผลิกศิลา
หมายถึง น. หินผลึก. (ป. ผลิก + ส. ศิลา).
ผลิต,ผลิต-
หมายถึง [ผะหฺลิด, ผะหฺลิดตะ-] ก. ทำให้เกิดมีขึ้นตามที่ต้องการด้วยอาศัยแรงงานหรือเครื่องจักรเป็นต้น เช่น ผลิตข้าว ผลิตรถยนต์ ผลิตครู ผลิตบัณฑิต. (ป.).
ผลิตกรรม
หมายถึง น. การทำให้เป็นผล.
ผลิตผล
หมายถึง น. ผลที่ทำขึ้น, ผลที่ได้จากการผลิตด้วยอาศัยแรงหรือเครื่องจักรเป็นต้น.
ผลิตภัณฑ์
หมายถึง น. สิ่งที่ทำขึ้น.
ผลิน,ผลี
หมายถึง [ผะลิน, ผะลี] ว. มีผล. (ส.).
ผลีผลาม
หมายถึง [ผฺลีผฺลาม] ว. รีบร้อนเกินไปโดยไม่ระมัดระวังหรือไม่ถูกกาลเทศะ.
ผลึก
หมายถึง [ผะหฺลึก] น. ชื่อแก้วอย่างหนึ่งมีสีใสขาว เรียกว่า แก้วผลึก, สิ่งมีลักษณะขาวใสดั่งแก้ว เช่น น้ำตาลตกผลึก ผลึกน้ำตาล. (ป. ผลิก); (วิทยา) ของแข็งที่มีโครงสร้างเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่แน่นอนเฉพาะตัว. (อ. crystal).
ผลึ่ง
หมายถึง [ผฺลึ่ง] ก. บวมขึ้น, พองขึ้น.
ว. เสียงดังอย่างเสียงของหนัก ๆ ตกลงที่พื้น, อาการที่ล้มหงายไปทันทีทันใด ในคำว่า ล้มผลึ่ง หงายผลึ่ง.
ผลือ
หมายถึง [ผฺลือ] น. ปม.
ผลุ
หมายถึง [ผฺลุ] ว. เสียงดังอย่างเสียงของอ่อนน่วมตกลง เช่น มะละกอสุกหล่นลงมาดังผลุ.
ผลุง
หมายถึง [ผฺลุง] ว. อาการที่ทิ้งหรือปาสิ่งของไปโดยเร็ว เช่น ทิ้งผลุง, อาการที่กระโดดไปโดยเร็ว ในคำว่า โดดผลุง, เสียงอย่างเสียงของหนักตกนํ้า.
ผลุด
หมายถึง [ผฺลุด] ก. หลุดเข้าหรือออกโดยเร็ว, มุดเข้าหรือออกโดยเร็ว.
ผลุน
หมายถึง [ผฺลุน] ว. โดยรวดเร็วทันที (อย่างไม่ได้นึกคาดหมาย) เช่น ผลุนไปผลุนมา วิ่งผลุนไป.
ผลุนผลัน
หมายถึง [-ผฺลัน] ว. หุนหัน, ทันทีทันใดโดยไม่ยับยั้งรั้งรอ.
ผลุบ
หมายถึง [ผฺลุบ] ว. อาการที่ดำลง มุดลง หรือลับหายเข้าไปทันที เช่น นกผลุบเข้ารัง.
ผลุบผลับ
หมายถึง [-ผฺลับ] ว. ลุกลน, ไม่เรียบร้อย.
ผลุบโผล่,ผลุบ ๆ โผล่ ๆ
หมายถึง ว. อาการที่ผลุบลงแล้วผุดขึ้น, อาการที่ผลุบเข้าไปแล้วโผล่ออกมา, จม ๆ ลอย ๆ, เช่น ขอนลอยน้ำผลุบ ๆ โผล่ ๆ, โดยปริยายหมายความว่า ทำบ้างไม่ทำบ้างไม่สมํ่าเสมอ, ลุ่ม ๆ ดอน ๆ, กะผลุบกะโผล่ หรือ ผลุบโผล่ ๆ ก็ว่า.
ผลุย
หมายถึง [ผฺลุย] ว. อาการที่เชือกหรือปมหลุดโดยเร็ว.
ผลู
หมายถึง [ผฺลู] น. ทาง. (ข.).
ผลูบด
หมายถึง น. ทางเลี้ยว. (ข.).
ผลูแบก
หมายถึง น. ทางแยก. (ข.).
ผล็อง
หมายถึง [ผฺล็อง] ว. เสียงเช่นของตกลงในไห.
ผล็อย,ผล็อย ๆ
หมายถึง [ผฺล็อย] ว. อาการที่ร่วงหรือหล่นไปโดยเร็ว เช่น ฝนตกผล็อย ๆ, อาการที่หลับไปโดยเร็ว เช่น หลับผล็อย, ผ็อย หรือ ผ็อย ๆ ก็ว่า.
ผวน
หมายถึง [ผฺวน] ก. หวน, กลับ, เช่น ผวนคำ, เรียกคำที่พูดทวนกลับเช่นนั้น เช่น ตกที่อิฐ ผวนเป็น ติดที่อก ว่า คำผวน.
ผวย
หมายถึง น. เรียกผ้าห่มนอนว่า ผ้าผวย.
ผวา
หมายถึง [ผะหฺวา] ก. แสดงอาการเช่นเอามือไขว่คว้าหรืออ้าแขนโถมตัวเข้ากอดเมื่อสะดุ้งตกใจหรือตื่นเต้นเป็นต้น.
ว. อาการที่หวาดสะดุ้งเพราะตกใจกลัวเป็นต้น เช่น นอนผวากลัวโจรมาปล้น, อาการที่เด็กนอนสะดุ้งยกมือไขว่คว้า ในคำว่า เด็กนอนผวา, อาการที่อ้าแขนโผเข้ากอดกัน เช่น เด็กวิ่งผวาเข้าหาแม่.
ผสม
หมายถึง [ผะ-] ก. รวมกันเข้า. (ข. ผฺสํ).
ผสมผสาน
หมายถึง ก. เก็บไว้ทีละเล็กทีละน้อย, เก็บเล็กผสมน้อย.
ผสมผเส
หมายถึง ว. ปนเปกัน.
ผสมพันธุ์
หมายถึง ก. สืบพันธุ์, คัดเลือกพันธุ์ที่มีคุณภาพมาผสมกัน, ประสมพันธุ์ ก็ว่า.
ผสมเทียม
หมายถึง ก. ผสมพันธุ์ด้วยวิธีฉีดนํ้าอสุจิเข้าอวัยวะสืบพันธุ์ของสตรีหรือสัตว์ตัวเมียโดยไม่ได้ร่วมสัมพันธ์ทางเพศกัน.
ผสมเสร็จ
หมายถึง ดู สมเสร็จ.
ผสมโรง
หมายถึง ก. พลอยไปด้วย, ร่วมด้วย.
ผสาน
หมายถึง [ผะ-] ก. ประสาน. (ข. ผฺสาร = บัดกรี).
ผสาย
หมายถึง [ผะ-] ก. กระจาย, เรียงราย, เช่น ตรีมุขสิงหาสน์แก้ว กรองผสาย. (เฉลิมพระเกียรติพระนารายณ์). (ข. ผฺสายร).
ผสาร
หมายถึง [ผะสาน] (โบ) ก. ผสาน.
ผอก
หมายถึง น. การกินข้าว; ข้าวที่กิน; ภาชนะที่อาจสวมหรือใส่สิ่งอื่นได้, ปลอก; ปลาหรือกุ้งประสมตำกับเกลือ.
(ถิ่น-อีสาน) ก. ใช้ข้าวสุกเป็นเครื่องมือในการเชื้อเชิญผีออกจากคนที่กำลังเจ็บป่วยเพื่อให้หาย.
ผอก
หมายถึง ว. น่าเกลียด เช่น แลจะให้แก่พราหมณ์เถ้าผอกหงอกหลง. (ม. คำหลวง มหาราช).
ผอง
หมายถึง ว. ทั้งปวง, ทั้งหมด.
ผอด
หมายถึง ก. หายใจ, ดูดลม (จากปอด).
ผอบ
หมายถึง [ผะ-] น. ภาชนะสำหรับใส่ของ มีเชิง ฝาครอบมียอด มักทำด้วยโลหะหรือไม้กลึงเป็นต้น.
ผอม
หมายถึง ว. ร่างกายมีเนื้อน้อย, ซูบ, ตรงข้ามกับ อ้วน.
ผอมกะหร่อง
หมายถึง ว. ผอมไม่มีเรี่ยวแรง.
ผอมเกร็ง
หมายถึง ว. ผอมแต่แข็งแกร่ง.
ผอมแห้ง
หมายถึง ว. ผอมมากจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง.
ผอมโซ
หมายถึง ว. ผ่ายผอมเพราะอดอยาก.
ผอวด
หมายถึง [ผะ-] ก. อวด.
ผอูน
หมายถึง [ผะอูน] น. น้องหญิง, โผอน ก็ว่า. (ข. บฺอูน).
ผะ
หมายถึง ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ.
ผะ
หมายถึง ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว ผะผํ้า.
ผะดา
หมายถึง ก. คํ้าชู, จุน, ช่วย.
ผะสา
หมายถึง น. ประสา.
ผะออบ
หมายถึง น. ชื่อโรคนกเขามีอาการนํ้าออกทางปากทางจมูก.
ผะแคง
หมายถึง ว. ประดัง, คับคั่ง.
ผัก
หมายถึง น. พืชที่ใช้เป็นอาหาร; ใช้เป็นคำนำหน้าชื่อพืชบางจำพวก เช่น ผักกาด ผักกูด ผักปลาบ ผักหนอก.
ผักขวง,ผักขี้ขวง
หมายถึง ดู ขวง ๑.
ผักคราด,ผักคราดหัวแหวน
หมายถึง ดู คราด ๒.
ผักชี
หมายถึง ดู ชี ๒.
ผักชีโรยหน้า
หมายถึง (สำ) น. การทำความดีเพียงผิวเผิน.
ผักตบชวา
หมายถึง ดู ตบ ๑.
ผักต้มขนมยำ
หมายถึง (สำ) ว. ผสมผเสปนเปกันยุ่ง.
ผักทอดยอด
หมายถึง (ราชา) น. ผักบุ้ง.
ผักบุ้ง
หมายถึง ดู บุ้ง ๒.
ผักบุ้งขัน
หมายถึง ดู บุ้งขัน.
ผักบุ้งจีน
หมายถึง ดู บุ้ง ๒.
ผักบุ้งทะเล
หมายถึง ดู บุ้งทะเล.
ผักบุ้งฝรั่ง
หมายถึง ดู บุ้งฝรั่ง.
ผักบุ้งรั้ว
หมายถึง ดู บุ้งฝรั่ง.
ผักบุ้งร้วม
หมายถึง ดู บุ้งร้วม.
ผักปลัง
หมายถึง ดู ปลัง.
ผักปุ่มปลา
หมายถึง ดู ปอด ๒.
ผักรู้นอน
หมายถึง (ราชา) น. ผักกระเฉด.
ผักสาบ
หมายถึง ดู อีนูน.
ผักสามหาว
หมายถึง (ราชา) น. ผักตบชนิด Monochoria hastata Solms.
ผักหนอก
หมายถึง [-หฺนอก] (ถิ่น-พายัพ, อีสาน) น. ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
ผักหนอง
หมายถึง [-หฺนอง] (ถิ่น-พายัพ) น. ผักกระเฉด. (ดู กระเฉด).
ผักหนาม
หมายถึง น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Lasia spinosa (L.) Thwaites ในวงศ์ Araceae ก้านใบ ก้านช่อดอก และต้นมีหนาม ใบอ่อนมีพิษ แต่ดองหรือต้มแล้วกินได้ เหง้าใช้ทำยาได้.
ผักหวาน
หมายถึง น. (๑) ชื่อไม้พุ่มชนิด Sauropus androgynus (L.) Merr. ในวงศ์ Euphorbiaceae ยอดกินได้, ผักหวานบ้าน ก็เรียก.
(๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Melientha suavis Pierre ในวงศ์ Opiliaceae ยอดและดอกอ่อนกินได้, ผักหวานป่า ก็เรียก.
ผักหวานบ้าน
หมายถึง ดู ผักหวาน (๑).
ผักหวานป่า
หมายถึง ดู ผักหวาน (๒).
ผักอีแปะ
หมายถึง ดู ตับเต่า (๑).
ผักเบี้ย,ผักเบี้ยใหญ่
หมายถึง ดู เบี้ย ๒.
ผักเผ็ด
หมายถึง (ถิ่น-พายัพ) น. ผักคราด. (ดู คราด ๒).
ผักเสี้ยน
หมายถึง น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Cleome วงศ์ Capparidaceae เช่น ผักเสี้ยนป่า (C. chelidonii L.) ดอกสีม่วง, ผักเสี้ยนขาว หรือ ผักส้มเสี้ยน (C. gynandra L.) ดอกสีขาว ยอดดองแล้วกินได้, และ ผักเสี้ยนผี (C. viscosa L.) ดอกสีเหลือง ใช้ทำยาได้.
ผักแพว
หมายถึง ดู แพว (๑).
ผักแว่น
หมายถึง น. (๑) (ถิ่น-ตราด) ต้นบัวบก. [ดู บัวบก (๑)].
(๒) ดู แว่น ๒ (๑).
ผักโขม
หมายถึง ดู ขม ๒ (๑).
ผักโฉม
หมายถึง ดู กระโฉม.
ผักโหม
หมายถึง ดู ขม ๒ (๑).
ผักไก
หมายถึง ดู เทา ๒.
ผักไผ่
หมายถึง (ถิ่น-พายัพ) น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
ผักไหม
หมายถึง ดู กระพังโหม.
ผักไห่
หมายถึง ดู มะระ.
ผัคคุณ,ผัคคุณ-
หมายถึง [ผักคุน, ผักคุนะ-] น. เดือนผลคุน, เดือนผาลคุน. (ป.).
ผัคคุณมาส
หมายถึง น. เดือนอันมีพระจันทร์เพ็ญเสวยนักษัตรผลคุนี คือ เดือน ๔ ตกในราวเดือนมีนาคม. (ป.).
ผัคคุณี
หมายถึง น. ดาวผลคุนี. (ป.; ส. ผลคุนี). (ดู ผลคุนี).
ผัง
หมายถึง น. ไม้สำหรับถ่างผ้าที่ทอให้ตึง ปลายทั้ง ๒ มีเข็มสำหรับเสียบที่ริมผ้า; ไม้หรือเส้นแบบสำหรับเป็นแบบขุดหลุมเสาปลูกเรือน; พื้นที่ราบ; ระดับพื้นที่; แบบที่เขียนย่อหรือขยายจากสิ่งต่าง ๆ เช่น ตึก เรือน, แผนผัง ก็ว่า.
ผัง
หมายถึง ว. เข้มแข็ง, รวดเร็ว, เช่น ผายผัง.
ผังเมือง
หมายถึง (กฎ) น. แผนผัง นโยบาย และโครงการที่ใช้เป็นแนวทางในการสร้างหรือพัฒนาเมืองหรือส่วนของเมือง ในด้านสุขลักษณะ ความสะดวกสบาย ความเป็นระเบียบ ความสวยงาม การใช้ประโยชน์ในทรัพย์สิน ความปลอดภัยของประชาชน และสวัสดิภาพของสังคม เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจ สังคม และสภาพแวดล้อม.
