บู่ทะเล
หมายถึง น. (๑) ชื่อปลาบู่ชนิดหนึ่ง. (ดู บู่).
(๒) ดู คางคก ๒.
บู้
หมายถึง ว. ยู่ย่นเข้าไป เช่น คมมีดบู้.
บู้บี้
หมายถึง ว. บุบบิบ, ยู่ยี่.
บเอ
หมายถึง (โบ) ว. มิใช่เอก, มิใช่หนึ่ง, มาก.
บแรง
หมายถึง (โบ) ก. ไม่มีกำลัง, ไม่ไหว.
บแรงภักษ์
หมายถึง (โบ) ก. กินไม่ไหว.
บโทน
หมายถึง [บอ-] น. ผู้ติดหน้าตามหลัง, คนใช้.
บ่ง
หมายถึง ก. ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง, เช่น การกระทำของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทำผิด; ใช้ของแหลม ๆ แทงที่เนื้อเพื่อเอาหนามเป็นต้นที่ฝังอยู่ในเนื้อหรือหนองออก เช่น บ่งหนาม บ่งหนอง.
บ่น
หมายถึง ก. พูดพรํ่าหรือว่ากล่าวซํ้า ๆ ซาก ๆ; กล่าวซํ้า ๆ กัน เช่น ท่องบ่นภาวนา.
บ่นถึง
หมายถึง ก. กล่าวถึงบ่อย ๆ.
บ่ม
หมายถึง ก. ทำให้สุกหรือให้แห้งด้วยความอบอุ่น เช่น บ่มผลไม้ บ่มใบยา; โดยปริยายหมายความว่า สั่งสมอบรมให้สมบูรณ์ ในคำว่า บ่มบารมี บ่มนิสัย.
บ่มนิสัย
หมายถึง ก. อบรมให้มีการประพฤติปฏิบัติในทางที่ดีจนเป็นนิสัย.
บ่มบารมี
หมายถึง ก. บำเพ็ญบารมีให้สมบูรณ์, สั่งสมอบรมบารมีให้สมบูรณ์.
บ่มผิว
หมายถึง ก. ทำให้ผิวงามด้วยการอยู่ในที่ซึ่งไม่ถูกแดดถูกลมจนเกินไป.
บ่มมัน
หมายถึง ก. อาการที่ช้างกำลังจะตกมัน.
บ่มหนอง
หมายถึง ก. ทำให้ฝีกลัดหนองเต็มที่เพื่อบ่งได้ง่าย.
บ่วง
หมายถึง น. เชือกที่ทำเป็นวงสำหรับคล้อง รูดเข้าออกได้, โดยปริยายหมายถึงสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่วงมาร.
บ่วงบาศ
หมายถึง น. บ่วงสำหรับโยนไปคล้อง.
บ่อ
หมายถึง น. ช่องลึกลงไปในดินหรือในหินใช้เป็นที่ขังนํ้าขังปลาเป็นต้น หรือเป็นแหล่งที่เกิดของสิ่งบางอย่าง เช่น บ่อเกลือ บ่อถ่านหิน บ่อแร่.
บ่อง
หมายถึง ก. เจาะ, สับ.
บ่อน
หมายถึง น. แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อเล่นการพนัน เช่น บ่อนไก่ บ่อนเบี้ย บ่อนไพ่, แหล่งเป็นที่ชุมนุมกันเพื่อการบางอย่างมีเล่นสักวาหรือเล่านิทานเป็นต้น เช่น บ่อนสักวา บ่อนเล่านิทาน.
ก. กินฟอนอยู่ข้างใน เช่น หนอนบ่อนไส้, ภายในย่อมแมลงวัน หนอนบ่อน. (โลกนิติ).
บ่อนทำลาย
หมายถึง ก. แทรกซึมเข้าไปเพื่อทำลายอยู่ภายในทีละน้อย ๆ.
บ่อนแตก
หมายถึง ก. ก่อเรื่องทำให้คนที่มาชุมนุมกันต้องเลิกไปกลางคัน.
บ่อน้ำร้อน
หมายถึง น. บ่อที่มีนํ้าผุดขึ้นมาจากใต้ดิน และมีอุณหภูมิสูงกว่าอุณหภูมิของร่างกายมนุษย์ เกิดจากนํ้าไหลซึมซาบลงไปใต้ดินลึกมาก เมื่อไปกระทบอุณหภูมิสูง ทำให้นํ้าร้อนจัดขึ้น และขยายตัวหรือกลายเป็นไอเกิดแรงดันตัวเองขึ้นมาตามรอยแยกของชั้นหินและดินขึ้นมาสู่ผิวดิน ทั้งละลายเอาแก๊ส แร่ธาตุ และสารเคมีที่มีอยู่ตามชั้นดินต่าง ๆ ติดมาด้วย ที่พบเสมอมักจะเป็นธาตุกำมะถันและแก๊สไข่เน่า นํ้าในบ่อนํ้าร้อนบางแห่งจึงอาจมีสมบัติทางยาได้.
บ่อย,บ่อย ๆ
หมายถึง ว. หลายครั้งหลายหนในระยะเวลาไม่สู้นาน.
บ่อเกิด
หมายถึง น. แหล่งที่เกิด, แหล่งที่มา, ต้นกำเนิด, เช่น บ่อเกิดวัฒนธรรม บ่อเกิดรามเกียรติ์.
บ่า
หมายถึง น. ส่วนของร่างกายระหว่างคอกับหัวไหล่, โดยปริยายหมายถึงอินทรธนูหรือสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น บ่าเสา บ่าเสื้อ.
บ่า
หมายถึง ว. อาการที่นํ้าไหลล้นมาโดยเร็ว; อะไร, ทำไม.
บ่าง
หมายถึง น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิด Cynocephalus variegatus ในวงศ์ Cynocephalidae รูปร่างคล้ายกระรอก แต่มีหนังเป็นพังผืด ๒ ข้างของลำตัวตั้งแต่คอไปถึงปลายนิ้วตีนและปลายหางสำหรับใช้กางออกคล้ายปีก ถลาร่อนจากที่สูงมายังที่ตํ่าได้ค่อนข้างไกล ขนนุ่มสีนํ้าตาลคลํ้าหรือนํ้าตาลจาง ๆ เป็นหย่อม ๆ เล็บโค้งแหลมใช้ปีนป่ายต้นไม้ หากินในเวลากลางคืน กลางวันมักหลบอยู่ตามโพรงไม้หรือเกาะห้อยอยู่ตามพุ่มทึบ, พุงจง หรือ พะจง ก็เรียก.
บ่างช่างยุ
หมายถึง (สำ) น. คนที่ชอบพูดส่อเสียดยุยงให้เขาแตกกัน.
บ่านี่
หมายถึง ว. อะไรนี่, ทำไมนี่.
บ่าย
หมายถึง น. เวลาในระหว่างเที่ยงกับเย็น.
ก. คล้อย เช่น ตะวันบ่าย; หัน, ก้าว; เลี่ยงไป เช่น เฒ่าก็ประดิษฐ์ประดับกายเป็นปะขาวดาบสเบือนบ่ายจำแลงเพศ. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
บ่ายควาย
หมายถึง น. เวลาไล่ควายกลับบ้าน, เวลาเย็น, เวลาจวนคํ่า.
บ่ายหน้า
หมายถึง ก. หันหน้า เช่น บ่ายหน้าไปทางทิศเหนือ, มุ่ง เช่น บ่ายหน้ากลับบ้าน.
บ่ายเบี่ยง
หมายถึง ก. เลี่ยงพอให้พ้นไป (มักใช้แก่กริยาพูด), เบี่ยงบ่าย ก็ว่า.
บ่าว
หมายถึง น. คนใช้; ชายหนุ่ม; เรียกชายผู้เข้าพิธีสมรสว่า เจ้าบ่าว, คู่กับ หญิงผู้เข้าพิธีสมรส ซึ่งเรียกว่า เจ้าสาว.
บ่าวขุน
หมายถึง น. ชื่อวิธีนุ่งผ้า นุ่งห้อยชายข้างหนึ่งอย่างพระยายืนชิงช้านุ่ง. (สิบสองเดือน).
บ่าวขุน
หมายถึง น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง เช่น บ่าวขุนกางเขนเขจร. (สมุทรโฆษ).
บ่าวไพร่
หมายถึง น. ข้าทาสบริวาร.
บ้วน
หมายถึง ก. ทำให้นํ้าหรือของเหลวออกจากปาก.
บ้วนปาก
หมายถึง ก. ล้างปากด้วยอาการที่อมนํ้าแล้วบ้วนออกมา.
บ้วนพระโอษฐ์
หมายถึง (ราชา) น. กระโถน.
บ้อ,บ้อหุ้น
หมายถึง น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง โดยเขียนตารางสี่เหลี่ยมหรือวงกลมลงบนพื้น มีผู้เล่น ๒ ฝ่าย แต่ละฝ่ายออกสตางค์ฝ่ายละ ๒-๓ อัน เอามารวมกัน ฝ่ายหนึ่งจะเป็นผู้โยนสตางค์ทั้งหมดลงในตารางหรือวงกลมนั้นให้กระจาย อีกฝ่ายหนึ่งจะชี้สตางค์อันใดอันหนึ่งให้ฝ่ายโยน ฝ่ายโยนจะต้องใช้สตางค์อีกอันหนึ่ง เรียกว่า “อีตัว” โยนลงให้ประกบสตางค์อันที่เขาชี้ให้ ถ้าโยนลงไปประกบได้ ก็เป็นฝ่ายชนะ ได้สตางค์ทั้งหมด ถ้าโยนถูกสตางค์อันอื่น ก็เป็นฝ่ายแพ้ ต้องเสียสตางค์ทั้งหมดให้ฝ่ายชี้ แต่ถ้าฝ่ายโยนไม่มั่นใจว่าจะโยนอีตัวไปประกบได้ ก็อาจโยนอีตัวลงไปในที่ว่าง เรียกว่า “อู้ไว้” หมายความว่า กินไม่ได้ แล้วอีกฝ่ายหนึ่งก็จะเป็นผู้โยนบ้าง ฝ่ายที่โยนก่อนก็เปลี่ยนมาเป็นผู้ชี้บ้าง.
บ้อง
หมายถึง น. ปล้องไม้จำพวกไม้ไผ่ที่ขังข้อ; สิ่งที่เป็นช่องคล้ายกระบอก เช่น ช่องสำหรับสวมด้ามขวานหรือสิ่วเป็นต้น, ลักษณนามเรียกการสูบกัญชาหมดครั้งหนึ่งว่า บ้องหนึ่ง.
บ้องกัญชา
หมายถึง น. ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อสำหรับสูบกัญชา.
บ้องตะลา
หมายถึง น. งูชนิดหนึ่ง, ตะยองสะลา ก็ว่า. (พจน. ๒๔๙๓).
บ้องตัน
หมายถึง น. เนื้อสันที่อยู่ภายในโคนหางของจระเข้เป็นต้น.
บ้องตื้น
หมายถึง ว. มีความคิดอย่างโง่ ๆ.
บ้องยาแดง
หมายถึง น. ปล้องไม้ไผ่ชนิดขังข้อ สำหรับสูบยาแดง.
บ้องหู
หมายถึง น. ช่องหู, รูหู, เช่น ขี้หูเต็มบ้องหู.
บ้องแบ๊ว
หมายถึง ว. มีหน้าตาพิลึก.
บ้องไฟ
หมายถึง น. ดอกไม้ไฟชนิดหนึ่งมีหางยาวอย่างกรวดดอกไม้ไฟ แต่มีขนาดใหญ่มาก, บั้งไฟ ก็ว่า.
บ้อม
หมายถึง (ปาก) ก. ทำร้ายร่างกายด้วยการทุบตี.
บ้อหุ้น
หมายถึง น. ชื่อการพนันชนิดหนึ่ง. (ดู บ้อ, บ้อหุ้น).
บ้า
หมายถึง ว. เสียสติ, วิกลจริต, สติฟั่นเฟือน, หลงใหลหรือมัวเมาในสิ่งนั้น ๆ จนผิดปรกติ เช่น บ้ากาม บ้ายศ บ้าฟุตบอล; อาการที่สัตว์บางชนิดเช่นหมาเป็นโรคกลัวนํ้า เรียกว่า หมาบ้า.
บ้า
หมายถึง น. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Leptobarbus hoevenii ในวงศ์ Cyprinidae ลำตัวค่อนข้างยาวหนาเกือบเป็นรูปทรงกระบอก หัวกว้าง มีหนวด ๒ คู่ ท้องกลมมน ด้านหลังและข้างตัวสีเขียวอ่อน ด้านท้องสีขาวแต้มเหลือง ครีบท้อง ครีบก้น และครีบหลังสีแดงอ่อน ในปลาขนาดเล็กมีแถบสีดำคลํ้าพาดตลอดข้างตัว พบอาศัยตามแม่นํ้าลำคลองและบึงใหญ่ทั่วไป ขนาดยาวได้ถึง ๕๐ เซนติเมตร ในธรรมชาติกินผลไม้รวมทั้งผลกระเบา เมื่อมีผู้นำไปบริโภค ทำให้เกิดอาการมึนเมา, อ้ายบ้า หรือ พวง ก็เรียก.
บ้า ๆ
หมายถึง ว. แผลง ๆ, แตกต่างไปจากปรกติ, เช่น ทำบ้า ๆ เล่นบ้า ๆ.
บ้าง
หมายถึง ว. ใช้ประกอบคำอื่นหมายความว่า บางจำนวนหรือบางส่วนของสิ่งที่กล่าวถึงโดยเฉพาะ เช่น อย่างนั้นบ้าง อย่างนี้บ้าง ขอบ้าง, บางส่วนของจำนวนรวมที่แบ่งเป็น ๒ เช่น เรื่องที่เล่าจริงบ้าง เท็จบ้าง, มีส่วนร่วม มีความหมายคล้ายคำว่า ด้วย เช่น ขอเล่นบ้าง ขอขี่จักรยานบ้าง, เอาอย่าง เช่น เห็นเขาทำก็ทำบ้าง.
ส. คำใช้แทนผู้หรือสิ่งที่พูดถึงในกรณีที่แยกกล่าวโดยเฉพาะ เช่น บ้างก็กิน บ้างก็เล่น, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓.
บ้าจี้
หมายถึง ว. อาการที่พูดหรือแสดงโดยขาดสติเมื่อถูกจี้ทำให้ตกใจ, ทำตามโดยปราศจากการไตร่ตรองเมื่อถูกยุหรือแนะ.
บ้าดีเดือด
หมายถึง ว. มีอาการคลุ้มคลั่งมุทะลุดุดันเป็นคราว ๆ, โดยปริยายหมายความว่า มีอารมณ์หุนหันพลันแล่นชอบทำอะไรรุนแรง.
บ้าน
หมายถึง น. ที่อยู่ เช่น เลขบ้าน เจ้าบ้าน, สิ่งปลูกสร้างสำหรับเป็นที่อยู่อาศัย เช่น บ้านพักตากอากาศ บ้านเช่า, บริเวณที่เรือนตั้งอยู่ เช่น เขตบ้าน, หมู่บ้าน เช่น ผู้ใหญ่บ้าน, ถิ่นที่มีมนุษย์อยู่ เช่น สร้างเป็นบ้านเป็นเมือง; (กฎ) โรงเรือนหรือสิ่งปลูกสร้างสำหรับใช้เป็นที่อยู่อาศัย ซึ่งมีเจ้าบ้านครอบครอง และหมายความรวมถึงแพหรือเรือซึ่งจอดเป็นประจำและใช้เป็นที่อยู่ประจำ หรือสถานที่หรือยานพาหนะอื่นซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัยประจำได้ด้วย.
ว. ที่มีอยู่ตามบ้าน เช่น หนูบ้าน คู่กับ หนูนา หรือที่เลี้ยงไว้ เช่น หมูบ้าน คู่กับ หมูป่า.
บ้านจัดสรร
หมายถึง น. กลุ่มบ้านซึ่งรัฐหรือเอกชนเป็นผู้ลงทุนสร้างให้ก่อน โดยยอมให้ผู้ซื้อผ่อนชำระก็ได้.
บ้านช่อง,บ้านช่องห้องหอ
หมายถึง น. บ้านที่อยู่อาศัย เช่น บ้านช่องรกรุงรัง.
บ้านนอก
หมายถึง น. เขตแดนที่พ้นจากเมืองหลวงออกไป, เขตที่อยู่นอกตัวเมือง.
ว. ที่อยู่ห่างไกลความเจริญ, บ้านนอกขอกนา หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.
บ้านนอกขอกนา
หมายถึง (สำ) น. เรียกคนที่เป็นชาวไร่ชาวนาอยู่นอกกรุงหรือเมืองหลวงว่า คนบ้านนอกขอกนา, บ้านนอก หรือ บ้านนอกคอกนา ก็ว่า.
บ้านนอกคอกนา
หมายถึง (สำ) น. บ้านนอกขอกนา.
บ้านพัก
หมายถึง น. บ้านที่ทางราชการหรือองค์การต่าง ๆ สร้างขึ้นให้เป็นที่อยู่ชั่วคราวของเจ้าหน้าที่.
บ้านรับรอง
หมายถึง น. บ้านที่สร้างไว้สำหรับรับรองแขก.
บ้านเกิดเมืองนอน
หมายถึง น. ประเทศหรือถิ่นซึ่งเป็นที่เกิด.
บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน
หมายถึง (สำ) น. สถานที่ตนเคยอยู่อาศัยมาก่อน.
บ้านเมือง
หมายถึง น. ประเทศชาติ.
บ้านเมืองมีขื่อมีแป
หมายถึง (สำ) น. บ้านเมืองหรือประเทศย่อมมีกฎหมายคุ้มครอง เช่น ถ้าบ้านเมืองมีขื่อมีแป คงไม่ทำกับอ้ายแก่เช่นนี้ได้. (เสภาพญาราชวังสัน), มักใช้ในเชิงปฏิเสธว่า บ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป.
บ้านเรือน
หมายถึง น. บ้านที่อยู่อาศัย.
บ้านแตกสาแหรกขาด
หมายถึง (สำ) น. เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครอบครัวหรือในบ้านเมืองอย่างร้ายแรงถึงทำให้ต้องกระจัดกระจายพลัดพรากกัน.
บ้าน้ำลาย
หมายถึง ว. ชอบพูดพล่าม, ชอบพูดเพ้อเจ้อ.
บ้าบิ่น
หมายถึง น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเหนียวผสมกับมะพร้าวและนํ้าตาลทราย ผิงไฟล่างไฟบน.
บ้าบิ่น
หมายถึง ว. มุทะลุ, หุนหันพลันแล่น, อวดกล้าทำการอย่างไม่มีสติยั้งคิด, บิ่น ก็ว่า.
บ้าบ่น
หมายถึง น. เพลงไทย ๒ ชั้นของเก่า ใช้มโหรีเป็นเครื่องรับ ทำตอนเสี่ยง เช่น ตอนไกรทองเสกกระทงเสี่ยงลอยไปในพิธีจับชาละวัน, กระทงลอย หรือ กระทงน้อย ก็เรียก.
บ้าบ๋า
หมายถึง น. เรียกชายที่เป็นลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซียว่า บ้าบ๋า, คู่กับ ย่าหยา ซึ่งหมายถึงหญิงลูกครึ่งจีนกับมลายูที่เกิดในมลายูและอินโดนีเซีย.
บ้าย
หมายถึง ก. ป้าย, ทำให้ติดเฉพาะที่ใดที่หนึ่ง, ทาอย่างหยาบ ๆ ไม่ต้องการประณีตบรรจง เช่น บ้ายปูน บ้ายพลู, ทำให้เปรอะเปื้อนด้วยอาการคล้ายเช่นนั้น เช่น เอามินหม้อบ้ายหน้า; ซัดความผิดให้ผู้อื่น ในความว่า บ้ายความผิดให้ผู้อื่น.
บ้าระบุ่น
หมายถึง น. นกปรอด. (เทียบอิหร่าน bulbul ว่า นกไนติงเกล). (อภัย).
บ้าระห่ำ
หมายถึง ว. มุทะลุ, ทะลึ่งตึงตัง.
บ้าร่าท่า
หมายถึง (ปาก) ว. อาการที่บานเต็มที่ เรียกว่า บานบ้าร่าท่า.
บ้าลำโพง
หมายถึง ว. บ้าเพราะกินเมล็ดลำโพง มีอาการซึมหรือพูดพล่าม, โดยปริยายหมายความว่า พูดโผงผาง ตึงตัง หรือแสดงกิริยาโมโหโกรธา เช่น พูดจาบ้าลำโพงโป้งไป. (คาวี), ทำโมโหโกรธาบ้าลำโพง เที่ยวโป้งโหยงหยาบช้าสาธารณ์. (พิเภกสอนบุตร).
บ้าสมบัติ
หมายถึง ว. ที่เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าไปทั้งหมด; ที่ชอบสะสมสิ่งของต่าง ๆ ไว้มากจนเกินความจำเป็น.
บ้าหมู
หมายถึง ดู ลมบ้าหมู ๑.
บ้าหมู
หมายถึง ดู ลมบ้าหมู ๒.
บ้าหว่า
หมายถึง [-หฺว่า] น. เครื่องประดับข้อมืออย่างหนึ่ง. (ขุนช้างขุนแผน).
บ้าหอบฟาง
หมายถึง (สำ) ว. บ้าสมบัติ เห็นอะไร ๆ เป็นของมีค่าจะเอาทั้งนั้น, อาการที่หอบหิ้วสิ่งของพะรุงพะรัง.
บ้าห้าร้อยจำพวก
หมายถึง (สำ) ว. บ้ามากมายหลายประเภท.
บ้าเลือด
หมายถึง ว. บันดาลโทสะอย่างไม่กลัวตายเมื่อถูกทำร้ายถึงเลือดตกยางออก.
บ๊งเบ๊ง
หมายถึง (ปาก) ว. ทำเสียงเอะอะ, ทำเสียงเอะอะจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์.
บ๊วย
หมายถึง (ปาก) ว. ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด. (จ.).
บ๊วย
หมายถึง น. (๑) ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica rubra Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลม ผิวขรุขระ สุกสีแดงคลํ้า กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ.
(๒) ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus mume Sieb. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขน ผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้.
บ๊อง,บ๊อง ๆ
หมายถึง (ปาก) ว. ไม่เต็มเต็ง, บ้า ๆ บอ ๆ.
บ๊ะ
หมายถึง อ. คำที่เปล่งออกมาแสดงความไม่พอใจหรือประหลาดใจเป็นต้น, อุบ๊ะ ก็ว่า.
บ๊ะจ่าง
หมายถึง น. ชื่ออาหารคาวของจีนชนิดหนึ่ง ทำด้วยข้าวเหนียวนำมาผัดน้ำมัน มีไส้หมูเค็มหรือหมูพะโล้ กุนเชียง ไข่เค็มเฉพาะไข่แดง กุ้งแห้ง เห็ดหอม เป็นต้น ห่อด้วยใบไผ่แล้วต้มให้สุก. (จ.).
บ๋อม
หมายถึง ว. บุ๋ม.
บ๋ำ
หมายถึง ว. บุ๋ม.
เบญกานี
หมายถึง น. ชื่อเรียกก้อนแข็ง ๆ ที่เกิดตามใบของไม้ก่อชนิด Quercus infectoria Oliv. ในวงศ์ Fagaceae เกิดจากการวางไข่ของแมลงชนิด Cynips tinctoria ในวงศ์ Cynipidae รสฝาดจัด ใช้ทำยาได้ เรียกว่า ลูกเบญกานี.
